ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ


Δελτίο Τύπου, Αθήνα 14/11/2006
Tριάντα τρία χρόνια πέρασαν από την ηρωική εξέγερση του λαού μας στο Πολυτεχνείο ενάντια στη χούντα, τον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και τη δικτατορία των συνταγματαρχών, για «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία», κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, για το δικαίωμα στη μόρφωση και τη δουλειά.

Τριάντα τρία χρόνια μετά τον ασυμβίβαστο αγώνα του ’73 οι εργαζόμενοι σ’ όλο τον κόσμο και τη χώρα μας βρίσκονται αντιμέτωποι με λυσσαλέα επίθεση στα εργασιακά, μισθολογικά, μορφωτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Οι νεοσυντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές οδηγούν στον εργαζόμενο λάστιχο που τον υποχρεώνουν να δουλεύει ως και 65 ώρες τη βδομάδα, με μόνο δικαίωμα την ανασφάλεια στη δουλειά, στη ζωή, στο μισθό, στη σύνταξη.

Τριάντα τρία χρόνια μετά το μεγάλο ξεσηκωμό επιδιώκεται να απορυθμίσουν ότι έχει μείνει όρθιο. Η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση ως κοινωνικά δικαιώματα, δέχονται τεράστια επίθεση. Επιδιώκουν την πλήρη υποταγή τους στις επιταγές της αγοράς, τη λειτουργία τους με επιχειρηματικά κριτήρια, την ιδιωτικοποίησή τους.

Τριάντα τρία χρόνια μετά, η ζωντανή μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τροφοδοτείται από τους αγώνες της ζωντανής εκπαίδευσης με το σύγχρονο νόημα του συνθήματος «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία».

Κι όμως τούτος ο Νοέμβρης είναι αλλιώτικος για τους εργαζόμενους στη χώρα μας. Φέτος, οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν από τα συνθήματα, τα τραγούδια, τις ελπίδες, τα όνειρα και τις προσδοκίες του κόσμου της εκπαίδευσης.

Οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας, με το μεγαλειώδη απεργιακό αγώνα των έξι εβδομάδων, αντιπάλεψαν την πολιτική της χρόνιας λιτότητας, προέβαλαν την ανάγκη να ζουν οι εργαζόμενοι με αξιοπρέπεια από το μισθό τους, διεκδικώντας 1400 ευρώ καθαρά στο νεοδιόριστο, αίτημα πανεργατικό, αίτημα δίκαιο για όλους τους εργαζόμενους. Απέναντι στη δικτατορία των δεικτών, απέναντι στις αντιλήψεις του ανταγωνισμού, των κριτηρίων της ΟΝΕ. Οι απεργοί εκπαιδευτικοί αντέταξαν τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Αγωνίστηκαν για το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του σχολείου, εναντιώθηκαν στο επιχειρηματικό σχολείο της αγοράς και του κέρδους, αντιπάλεψαν κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης είτε αυτή προωθείται μέσω της εισβολής των χορηγών είτε μέσω της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων και της κατάργησης του άρθρου 16 του συντάγματος.

Αυτός ο αγώνας γράφτηκε στην καρδιά και το νου ολόκληρης της κοινωνίας γιατί επικοινώνησε με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, εξέφρασε και δικές τους ανάγκες, έγινε η φωνή για να μιλήσει η εργαζόμενη πλειοψηφία.

Η απεργία μας δικαιώθηκε ηθικά και πολιτικά. Πέτυχε τη συλλογικότητα των χιλιάδων απεργών, την αλληλεγγύη των διαδηλωτών, τη συμπαράσταση των γονιών και των εργαζόμενων. Κέρδισε η παιδεία γιατί όλη η κοινωνία συζήτησε τα μεγάλα επίδικα και η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να απολογηθεί.

Το Νοέμβρη του ’73, η εξέγερση κατεστάλη βίαια. Όμως, το Πολυτεχνείο κέρδισε γιατί καταγράφηκε ως δυνατότητα αντίστασης και ανατροπής.

Ο αγώνας για ενιαία δημόσια, δωρεάν εκπαίδευση για όλους, χωρίς αποκλεισμούς, ενάντια στην αναθεώρηση του συντάγματος, του άρθρου 16, της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, για μόνιμη και σταθερή εργασία, για 1400 ευρώ, ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς από το μισθό μας, για αύξηση των δαπανών για την παιδεία, συνεχίζεται.

Για τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης τίποτε δε χάθηκε, τίποτε δεν τελείωσε. Τούτο το Νοέμβρη θα τον τιμήσουμε αλλιώτικα. Το μεγάλο απεργιακό κίνημα της εκπαίδευσης θα περπατήσει προς τη βουλή και την αμερικάνικη πρεσβεία για τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, για το δικαίωμα των λαών να καθορίζουν τη τύχη τους, για την ειρήνη σε όλο τον πλανήτη.

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή

Ήταν εξέγερση και πάλη λαϊκή

«Ψωμί-παιδεία-ελευθερία

Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία»

Από τη Δ.Ο.Ε.