Αθήνα 20.10.2011, 17:55

Σε συνέχεια των εκδόσεων Διονύσης Φωτόπουλος. Σκηνικά-Κοστούμια 1 και Διονύσης Φωτόπουλος. Σκηνικά-Κοστούμια 2 από τις εκδόσεις Καστανιώτης, το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει τη νέα έκδοση Διονύσης Φωτόπουλος. Σκηνικά-Κοστούμια 3, η οποία είναι αφιερωμένη στη δουλειά του γνωστού Έλληνα σκηνογράφου τα τελευταία 15 χρόνια.

Ο Διονύσης Φωτόπουλος, όχι μόνο έχει συνδέσει αναπόσπαστα το όνομά του με την ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου των τελευταίων σαράντα χρόνων, αλλά έχει τιμήσει διεθνώς τη χώρα μας, με την ένταξή του στη σύγχρονη καλλιτεχνική πρωτοπορία και τη συνεργασία του με ορισμένους από τους σημαντικότερους παγκοσμίως σκηνοθέτες της όπερας, του θεάτρου και του κινηματογράφου. Το 1967 σχεδιάζει τα πρώτα του σκηνικά για την ταινία Οιδίπους Τύραννος σε σκηνοθεσία του Γερμανού Oswald Depke. Έκτοτε έχει φιλοτεχνήσει σκηνικά και κοστούμια για περισσότερες από 400 θεατρικές παραστάσεις και περίπου 40 κινηματογραφικές ταινίες σε συνεργασία με ορισμένους από τους σπουδαιότερους Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες (Maurice Bejart, Μίνως Βολανάκης, Παντελής Βούλγαρης, Jules Dassin, Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, Peter Fleischmann, Sir Peter Hall, Μιχάλης Κακογιάννης, Κάρολος Κουν, Νίκος Κούνδουρος, Αλέξης Μινωτής, Γιώργος Μιχαηλίδης, Τάκης Μουζενίδης, Κώστας Μπάκας, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Lucca Ronconi, Αλέξης Σολομός, Peter Stein, Γιάννης Χουβαρδάς, Διαγόρας Χρονόπουλος, κ.ά.).

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει πλούσιο έγχρωμο φωτογραφικό υλικό από τις θεατρικές παραστάσεις, τα χοροδράματα και τις κινηματογραφικές ταινίες, των οποίων τα σκηνικά και τα κοστούμια έχει φιλοτεχνήσει ο Διονύσης Φωτόπουλος. Το υλικό  αυτό συνοδεύεται από σημειώματα στενών συνεργατών του σκηνογράφου που αποκαλύπτουν κάθε φορά το κλίμα της συνεργασίας, καθώς και μια ανθολογία κειμένων και κριτικών για το έργο του.

* Ακολουθεί απόσπασμα από την έκδοση.

Αν είναι να πεθάνεις πέθανε
αλλά κοίτα να γίνεις ο πρώτος πετεινός μέσα στον Άδη

Ν’ αξιοποιείς το ελάχιστο για να του αποσπάς τα μέγιστα είναι το πιο δύσκολο και το πιο «ελληνικό» μυστικό. Το πυρ που ζητά να υποκλέψει από τους Αρχαίους ο Διονύσης Φωτόπουλος, για ν’ αντιμετωπίσει τις ετερόκλητες απαιτήσεις της εποχής του, είναι αυτό. Είναι η γραμμή η «έσχατη» που βγαίνει απ’ όλες τις περιόδους της ελληνικής τέχνης και τις συνέχει. Στο χώρο του θεάματος αξίζει να προσέξει κανείς με πόση φειδώ την κινητοποίησε αλλά και με πόση τόλμη, προς όλες τις κατευθύνσεις του απροσδόκητου.
Θα μπορούσε, παρά μία λανθασμένη κίνηση, να περιπέσει στην ασυδοσία ή στην τυποποίηση. Δε συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απεναντίας. Οι μνήμες της μορφολογίας του Μεσογειακού χώρου απογειώθηκαν, αποσυνδέθηκαν κι επέτυχαν να επανασυνδεθούν στο επίπεδο του ονείρου. Η υγεία του λαϊκού στοιχείου εξακολούθησε να υποδηλώνει την παρουσία της μ’ έναν τρόπο μυστηριώδη. Και οι αισθήσεις μίλησαν μέσ’ από τους αιώνες μια γλώσσα σημερινή.
Οφείλουμε χάρη στο Διονύση Φωτόπουλο ότι, από τον Αριστοφάνη έως τον Μπρεχτ, άλλαξε χίλια πρόσωπα κι όμως έμεινε στο βάθος ο ίδιος.

Οδυσσέας Ελύτης