Αθήνα 23.11.2010, 19:32

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών, στις 25 Νοεμβρίου, η Κοσμητεία της Παιδαγωγικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης διοργανώνει εκδήλωση, με θέμα: "Δεν σωπαίνω. Βία κατά των γυναικών -Ένα διαρκές έγκλημα χωρίς τιμωρία", την Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010 και ώρα 16:00, στο 10ο όροφο του Πύργου της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ.

Στο επίκεντρο της εκδήλωσης/διαδραστικού σεμιναρίου θα βρεθούν τα αίτια, οι μορφές και οι διαστάσεις του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών. Κατά τη διάρκειά του, θα προβληθεί οπτικοποιημένο υλικό για την έμφυλη βία και θα μοιράζεται στους άνδρες φυλλάδιο (flyer) με ένα λευκό κορδελάκι γιατί, σύμφωνα με τους διοργανωτές, ο αγώνας για την ισότητα είναι θέμα όλων όσων θέλουν να ζουν σε μια δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία.

Πρόκειται για την καμπάνια της λευκής κορδέλας, γνωστή στις αγγλοσαξονικές χώρες κυρίως, όπου άνδρες την 25η Νοεμβρίου και για όσες μέρες διαρκεί η καμπάνια φορούν τη λευκή κορδέλα, ως ένδειξη αλληλεγγύης και συμβολικής δράσης ενάντια στην έμφυλη βία.

Πιο αναλυτικά, στο σεμινάριο θα γίνει ενημέρωση με βάση την εμπειρία από τις Γραμμές ΣΟΣ ‘δίπλα σου’ για την καταπολέμηση της βίας και στη συνέχεια θα συζητηθούν θέματα, όπως, τι είναι η βίαιη συμπεριφορά, ποιες μορφές βίας υπάρχουν, το προφίλ του δράστη και της γυναίκας/ ατόμου που θυματοποιείται, οι συνέπειες των διαφόρων μορφών βίας, τα όρια ανοχής της επιθετικότητας, οι τρόποι διαχείρισης της βίας, με στόχο την αποκλιμάκωση και την πρόληψη και ο σημαντικός ρόλος της εκπαίδευσης στο επίπεδο της πρόληψης της βίας.

Την εκδήλωση προλογίζει η Κοσμητόρισσα της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ, Δήμητρα Κογκίδου. Το διαδραστικό σεμινάριο συντονίζει η Πρόεδρος του Ελληνικού Δικτύου Γυναικών Ευρώπης, Εκπαιδευτικός και Εθελόντρια Γραμμής ΣΟΣ «δίπλα σου», για την καταπολέμηση της βίας, Νίκη Ρουμπάνη.

Διάκριση
Σύμφωνα με την Πρόεδρο του Ελληνικού Δικτύου Γυναικών Ευρώπης Νίκη Ρουμπάνη, «η βία είναι μηχανισμός καταστολής της ελευθερίας. Βία υπάρχει μέσα στην οικογένεια, όπου οι άνθρωποι αναζητούν την ασφάλεια και την προσωπική εξέλιξη. Βίαιοι δε γίνονται μόνο κάποιοι "κακοί" αλλά κάποιοι που έχουν τη δύναμη και τους επιτρέπεται να την καταστρατηγούν σε βάρος άλλων. Το πρόβλημα, λοιπόν, της βίας είναι η απουσία πρόληψης και στήριξης, εξόχως πολιτικό θέμα, που έχει να κάνει και με την παιδεία και με τα στερεότυπα και κυρίως με τις πολιτικές και τους θεσμοθετημένους κανόνες που επικρατούν».

Η Κοσμητόρισσα της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ, Δήμητρα Κογκίδου υποστηρίζει ότι «η βία κατά των γυναικών, σε όλες τις μορφές της, αποτελεί μέρος των διακρίσεων με βάση το φύλο και συνιστά παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των γυναικών. Το φαινόμενο της άσκησης βίας κατά γυναικών εξακολουθεί να υπάρχει τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Μία ματιά στα στατιστικά στοιχεία και στις διάφορες μαρτυρίες αρκούν για επιβεβαίωση. Πρόκειται για ένα παλιό φαινόμενο που έγινε όμως πιο «ορατό» τις τελευταίες δεκαετίες χάρη στους αγώνες και τις μελέτες των φεμινιστριών. Ασκείται τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό χώρο, στο πλαίσιο της οικογένειας, στους χώρους δουλειάς, στον κοινωνικό χώρο, σε περιόδους πολέμου, στο διαδίκτυο κ.ά. και έχει πολλές μορφές και διαβαθμίσεις. Αποτελεί κίνδυνο για την υγεία και σοβαρή αιτία θανάτου ή αναπηρίας για γυναίκες 16-44 ετών. Η βία κατά των γυναικών αποτελεί μέρος της δομής των κοινωνιών μας και του συστήματος λειτουργίας τους. Το φαινόμενο δε γνωρίζει κοινωνικά και οικονομικά στεγανά. Είναι πρόβλημα κοινωνικό και πολιτισμικό και όχι μιας ομάδας ανδρών. Αποτελεί ένα φαινόμενο που απαιτεί την κινητοποίηση όλων μας για την αντιμετώπισή του, καθώς χρειάζεται να γίνουν πολλά ακόμα, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Οι στρατηγικές πρόληψής της βίας είναι αποσπασματικές και ανεπαρκείς στην Ελλάδα και στο επίπεδο αυτό η εκπαίδευση μπορεί και πρέπει να παίξει σημαντικό ρόλο.

Τέλος, τονίζει ότι χρειάζεται ιδιαίτερη επαγρύπνηση στην παρούσα συγκυρία καθώς οι μορφές βίας κατά των γυναικών εντείνονται, γενικά, σε περιόδους κρίσεων και οδηγούν σε μεγαλύτερα αδιέξοδα τη ζωή ορισμένων γυναικών. Είναι πολύ πιο δύσκολο οι φτωχές και κοινωνικά αποκλεισμένες γυναίκες να αποφύγουν τη βία, να διεκδικήσουν και να βρουν προστασία».