Για τις καταλήψεις

Παρά το ότι πιστεύω ότι η δημόσια παιδεία βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο και πρέπει όλοι να αγωνιστούμε για την προστασία της, δήλωσα ευθέως στους μαθητές του σχολείου μου ότι οι καθηγητές τους δε θα ήθελαν να κάνουν κατάληψη. Παράλληλα τους τόνισα ότι θα σεβαστούμε κάθε απόφασή τους, εφόσον δε στηρίζεται σε χαμηλά ελατήρια. Όλα αυτά δεν τους τα είπα ως ατομικές σκέψεις, αλλά μεταφέροντας την άποψη της πλειοψηφίας του Συλλόγου Διδασκόντων που είχε εκφραστεί σε άτυπη συνεδρίαση του οργάνου. Οι μαθητές με άκουσαν, με χειροκρότησαν και ψήφισαν με 152 υπέρ και 52 κατά να κά-νουν κατάληψη.

Οι λόγοι που ήμουν προσωπικά αντίθετος σ’ αυτή την κατάληψη ξεκινούσαν από την αγωνία όλων των συναδέλφων να βγάλουμε την ύλη, να υλοποιήσουμε τα πολιτιστικά μας προγράμματα, αλλά και να διεκδικήσουμε αιτήματα για το σχολείο και την παιδεία με κοινή δράση καθηγητών, γονέων και μαθητών, κοινωνικών φορέων, αντί της αυτόνομης μαθητικής κινητοποίησης. Από την άλλη όμως δεν είδα τόσο ενδιαφέρον των ΜΜΕ για τις 1500 περίπου χαμένες μέχρι σήμερα ώρες το ίδιο σχολείο εξαιτίας της απουσίας καθηγητών ούτε για όλες τις άλλες ελλείψεις που οφείλονται στην απαράδεκτα χαμηλή χρηματοδότηση της Δημόσιας Παιδείας, ενώ καθημερινά στήνονται πάνελ και παράθυρα για τις καταλήψεις. Με άλλα λόγια, έστω και αν ο τρόπος προβολής των καταλήψεων στρεβλώνει την εικόνα, επιτυγχάνει να μένουν στο προσκήνιο της επικαιρότητας τα ζητήματα της εκπαίδευσης.

Ίσως οι περισσότεροι μαθητές δεν έχουν ξεκάθαρη εικόνα των πολιτικών α-ποτελεσμάτων της πάλης τους,  αντιλαμβάνονται όμως ότι καταλαμβάνοντας τα σχολεία αποκτά η φωνή τους κάποιο βάρος που διαφορετικά το στερείται. Όσοι φωνασκούν για το ότι ανώριμα παιδιά προβαίνουν σε έκνομες ενέργειες, οφείλουν να απαντήσουν αν το μέλλον που σχεδιάζεται ερήμην των παιδιών για αυτά αξίζει να το εμπιστεύονται και να το περιμένουν αδρανείς. Αλλά γιατί να πάμε στο μέλλον; Είναι το παρόν που ζουν αντάξιο του ενδιαφέροντος που οφείλει η κοινωνία να δείχνει για τα παιδιά της; Τους ζητάμε να καταργήσουν εθελοντικά τη νιότη τους, να πάψουν να παίζουν, να ερωτεύονται, να απολαμβάνουν τις στιγμές που δε θα ξανάρθουν, χωρίς να τους πείθουμε ότι οι θυσίες που τους ζητάμε αξίζουν τον κόπο.

Ίσως οι μαθητές μου κάνουν λάθος, ωστόσο είναι οι μόνοι που το δικαιούνται.

Σ. Μαρίνης
Μαθηματικός- συγγραφέας