Αθήνα 15.9.2010, 20:02
Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Τελικά τι είναι αυτή η διά βίου μάθηση; Και τι γηράσκω αεί διδασκόμενος, μήπως ακόμη και κοπτοραπτική; Η ρήσις έχει τελικά φιλοσοφική και οντολογική υπόσταση ή και εφαρμογή σε δεξιότητες όπως το να βιδώνουμε ένα μπουλόνι ή να φτιάχνουμε κουλουράκια;

Η απάντηση ή τουλάχιστον το ηθικό δίδαγμα, κρύβεται στο ανέκδοτο του Νίκου, που αλιεύσαμε από την ιστοσελίδα του:

Κάποτε, λέει το ανέκδοτο, ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να μάθει τα πάντα. Άρχισε λοιπόν να διαβάζει, να διαβάζει, να διαβάζει... Ο εγκέφαλος του διογκώθηκε, μεγάλωσε. Έφτασε κάποια στιγμή να έχει διαβάσει όλα τα βιβλία του κόσμου, να ξέρει τα πάντα.

Πάει λοιπόν σε έναν γνωστό του και του λέει: "Ρώτα με ό,τι θες. Τα ξέρω όλα". Ο άνθρωπος σάστισε αλλά τελικά βρήκε ερώτηση: "Ποιό είναι το νόημα της ζωής;". Ο ξερόλας μας αιφνιδιάστηκε και καθώς δεν ήξερε την απάντηση έβαλε σκοπό της ζωής του να τη βρει.

Κάποτε τον έφερε η μοίρα του στην κορυφή ενός βουνού όπου διέμενε ένας σοφός άνθρωπος. Τον πλησίασε και με προσμονή τον ρωτάει: "Σοφέ μου, ποιό είναι το νόημα της ζωής;". Ο σοφός σήκωσε το κεφάλι του ψηλά, ατενίζοντας το άπειρο, και μετά από μερικά λεπτά σιωπής άρχισε να απαντάει στην αρχή αργά - αργά και στη συνέχεια γρήγορα: " Το... νόημα... της ζωής... είναι το ποτάμι". Ο... δικός μας απογοητεύθηκε κι αγριεύτηκε: "Τι λες σοφέ μου; Ποιό ποτάμι; Τι μου τσαμπουνάς;". Ο σοφός θορυβήθηκε, γυρνάει με βλέμμα γεμάτο θλίψη και απογοήτευση και λέει ψιθυριστά: "Τι, δεν είναι το ποτάμι;".