Αθήνα 25.2.2011, 12:04

Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Διαβάζουμε όλες αυτές τις ανακοινώσεις διαμαρτυρίας των εκπαιδευτικών για τις καταργήσεις - συγχωνεύσεις σχολείων και σκεφτόμαστε για άλλη μια φορά πόσες φορές τόσο αυτοί, όσο και άλλες επαγγελματικές ομάδες, χάνουν το δίκιο τους και υπονομεύουν τη δυναμική των αγώνων τους από λάθος στρατηγική ή και από καθ' έξιν στείρο αρνητισμό.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η αντίδραση των εκπαιδευτικών έρχεται προτού καν το υπουργείο Παιδείας δώσει απτά δείγματα γραφής για τις αλλαγές και παρότι διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ότι αυτές θα γίνουν με αμιγώς εκπαιδευτικά κριτήρια, κάτι που είναι κοινό ζητούμενο. Δηλαδή η κριτική τους στηρίζεται αποκλειστικά στην ερμηνεία προθέσεων, σχεδόν στον αέρα, ιδιαίτερα αν σκεφθεί κανείς ότι καταργήσεις - συγχωνεύσεις σχολείων, αλλά και ιδρύσεις νέων, επιβάλλονται από κοινωνικές ανάγκες και πραγματοποιούνται κάθε σχολική χρονιά.

Σαφώς μια τέτοια στάση δεν συνιστά δημιουργική κριτική και γι' αυτό ούτε αποτελεσματική πρακτική. Αποδυναμώνει το λόγο και υπονομεύει την δυναμική τυχόν μελλοντικών -ίσως επιβεβλημένων και δίκαιων- διεκδικήσεων. Απόδειξη, το γεγονός ότι πολλοί ήδη αποδίδουν τις διαμαρτυρίες τους στην εξυπηρέτηση συντεχνιακών συμφερόντων, καθώς οι καταργήσεις - συγχωνεύσεις σχολείων συνεπάγονται και μεταθέσεις εκπαιδευτικών.

Ο συνδικαλιστικός λόγος θα πρέπει να είναι αξιόπιστος, για νάχουν δύναμη και διεισδυτικότητα τα μηνύματά του και για να μην χάνουν το δίκιο τους οι εργαζόμενοι.