«Όσους διορισμούς κι αν κάνουμε-που είναι αναγκαίο-η εκπαίδευση θα μοιάζει ότι είναι ένα πιθάρι χωρίς πάτο αν δεν αντιμετωπίσουμε παθογένειες στη λειτουργία των σχολείων που αφορούν όχι τα πραγματικά κενά αλλά τα τεχνητά κενά», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Φίλης, ο οποίος αποκάλυψε ότι πριν από ενάμιση μήνα είχε στείλει μία εγκύκλιο στους διευθυντές εκπαίδευσης και τους ζητούσε να προσδιορίσουν τα κενά και τα ωράρια των εκπαιδευτικών μετά τρεις μήνες λειτουργίας των σχολείων. Από τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν προκύπτουν 13.500 ώρες σε γραμματειακή υποστήριξη στο χώρο της εκπαίδευσης και πάνω από 2.000 ολιγομελή τμήματα, πολλά από τα οποία και με κάτω από 10 μαθητές. 

«Έχω και άλλα στοιχεία να πω, περιφέρειες στην Αθήνα όπου ερχόντουσαν οι γονείς και λέγανε, οφείλεις να λύσεις το πρόβλημα του ολοήμερου σχολείου, μας το είπε ο διευθυντής εκπαίδευσης, εσύ θα το λύσεις, και τώρα που φεύγει ο διευθυντής εκπαίδευσης και αναγκάζεται, για να αποφύγει τα προβλήματα που θα προκύψουν, να μας δώσει μια κατάσταση, έχουμε πολλά κενά, πλασματικά κενά. Εκπαιδευτικούς με 10 ώρες εργασία, 8 ώρες εργασία, 15 ώρες εργασία, πολύ κάτω από το πραγματικό τους ωράριο», πρόσθεσε ο υπουργός. και συνέχισε: «Και καλά, ο διευθυντής εκπαίδευσης αυτό το πράγμα δεν το έβλεπε, οι σχολικοί σύμβουλοι δεν το βλέπανε; Και στη σχολική μονάδα, ο διευθυντής δεν το έβλεπε αυτό;

Δεν θέλω να κατηγορήσω συλλήβδην, αλίμονο, αλλά υπάρχει μία αντίληψη κακώς εννοούμενης αλληλεγγύης. Δεν είναι αλληλεγγύη, είναι κατά τη γνώμη μου η επιβίωση ενός πελατειακού κράτους και στο χώρο της εκπαίδευσης. Και έχουμε υποχρέωση απέναντι στην ελληνική κοινωνία, όλοι μαζί, και οι δυσφημούμενοι εκπαιδευτικοί από αυτές τις πρακτικές και συνολικά, ο ελληνικός λαός που πληρώνει για το δημόσιο σχολείο να δώσουμε μάχη και να αποκαταστήσουμε με τρόπο ουσιαστικό και όχι με τρόπο εντυπωσιοθηρικό , με ουσιαστικό τρόπο, γι αυτό δεν αρχίζω καταγγελίες τώρα, σας λέω στοιχεία όμως, να αποκαταστήσουμε τη λειτουργία του σχολείου, να αποκαταστήσουμε και να αξιολογήσουμε με θετικό τρόπο το δημόσιο σχολείο».

Ο υπουργός επανέλαβε το στόχο του για 20.000 διορισμούς εκπαιδευτικών μέχρι το 2018, λέγοντας: «Για λόγους που έχω πει αναλυτικά και συμφωνούμε όλοι, χρειαζόμαστε διορισμούς. Έχουμε επεξεργαστεί συγκεκριμένο πρόγραμμα, όχι λόγια, για το τι ζητάμε ακριβώς. Μία μελέτη που προβλέπει το μίνιμουμ στην τριετία 20.000 διορισμούς, όσο μπορούμε πιο πολύ εμπροσθοβαρείς. Αυτός είναι ο στόχος μας. Και αυτό το συζητούμε ως κυβέρνηση και με τους θεσμούς, προκειμένου να μπορέσουμε από την επόμενη χρονιά, μετά 5 και 6 χρόνια αδιοριστίας, να έχουμε σημαντική προώθηση του στόχου των διορισμών».

Κλείνοντας, ο υπουργός ανακοίνωσε ότι από τη διαπραγμάτευση με τον ΟΟΣΑ κατορθώθηκε η αλλαγή των όρων του μνημονίου σχετικά με την έκθεση του 2011: «Κατορθώσαμε να αλλάξουμε τους όρους που είχαν τεθεί στο μνημόνιο», είπε. «Και να συμφωνήσουμε τον ΟΟΣΑ ότι η συζήτηση δεν πρέπει να είναι μία συζήτηση διεκπεραιωτική, μία συζήτηση που δεν λαμβάνει υπόψη την πραγματικότητα του σχολείου και που, όπως λέγεται στο μνημόνιο θα ήταν η αξιολόγηση της αξιολόγησης της έκθεσης του 2011. Γιατί η έκθεση Διαμαντοπούλου, όπως λέγεται, έκθεση του ΟΟΣΑ επί υπουργείας Διαμαντοπούλου, ήταν μία έκθεση-διαφωνεί, συμφωνεί κανένας είναι άλλο θέμα, έχουμε πολλές διαφωνίες, το ξέρετε αλλά το αφήνω αυτό στη μπάντα – που αξιολογούσε το σχολείο πριν από την κρίση. Ενώ εμείς είμαστε τώρα στο σχολείο στην καρδιά της κρίσης. Άρα, τα στοιχεία που πρέπει να αξιολογήσουμε είναι διαφορετικά, πρέπει να ανασύρουμε και από την έκθεση αλλά και από την εκπαιδευτική εμπειρία ποια στοιχεία πρέπει να συζητήσουμε. Όπως για παράδειγμα δεν είναι δυνατόν στην ελληνική ιδιομορφία που έχουμε ένα εκτεταμένο σύστημα παραπαιδείας, να μην υπάρχει ούτε μία αναφορά για την παραπαιδεία στην έκθεση του 2011. 

Γι αυτό πιστεύουμε ότι η συζήτηση με τον ΟΟΣΑ, σε μία βάση κατά το δυνατόν ισοτιμίας και όχι σε μία βάση όπου επιβάλλει ο ένας απόψεις στον άλλον θα πρέπει να αντιμετωπίσει ζητήματα όπως: ο ενιαίος χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας, το Ολοήμερο Σχολείο, τα οικονομικά της Εκπαίδευσης, οι δείκτες επί των οποίων κάποιο αντικειμενικά θεσπιζόμενο όργανο στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης, επί τη βάσει του οποίου θα γίνεται η ουσιαστική αξιολόγηση, συνολικά του εκπαιδευτικού συστήματος».