Αθήνα 20.11.2010

Η χώρα βυθίζεται ολοένα και πιό βαθιά στην ύφεση. Η εργασία συρρικνώνεται και υποβαθμίζεται περαιτέρω. Πολυσύχναστοι επαγγελματικοί δρόμοι «σβήνουν» σε αδιέξοδο, εγκλωβίζοντας προοπτικές, προσδοκίες και όνειρα. Κι ένα ερώτημα πλανάται στα χείλη πολλών Ελλήνων: και τώρα τι κάνουμε;

Αναμφίβολα το εργασιακό τοπίο έχει πλέον χρώμα γκρίζο. Ωστόσο, μπορούμε να του δώσουμε χρώμα ανακαλύπτοντας ξεχασμένους και νέους δρόμους της εργασίας. Ιδίως αυτούς που οδηγούν στο ελεύθερο επάγγελμα και την επιχειρηματικότητα και δη την παραγωγική. Η οικονομική κρίση μπορεί να γίνει αφετηρία νέων και πιό ποιοτικών εργασιακών διαδρομών, ικανών μάλιστα να αλλάξουν ριζικά τον εργασιακό χάρτη, αλλά και την ίδια τη χώρα, προς το καλύτερο. 

Η Proslipsis σας καλεί να τιθασεύσετε για λίγο την οργή σας γι’ αυτούς που μας οδήγησαν εδώ και να συμβάλλετε δημιουργικά σε έναν διάλογο που στόχο έχει να ιχνηλατήσει το νέο τοπίο της εργασίας και τις επαγγελματικές προοπτικές που ανοίγονται από εδώ και πέρα, παρέχοντας έτσι προσανατολισμό ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους.

Ο διάλογος θα διαρκέσει αρκετές εβδομάδες, καταλήγοντας σε ένα πλαίσιο συμπερασμάτων. Μπορείτε να στέλνετε τις επιστολές μέσα από την ειδική φόρμα (πατήστε εδώ), έχοντας υπόψη ότι οι επώνυμες έχουν πιο βαρύνοντα λόγο.

Οι επιστολές σας
..........................

Διαπιστώσεις

22 Νοεμβρίου 2010
Αξιότιμοι κύριοι, είμαι πατέρας μια κόρης που ψάχνει απεγνωσμένα για σταθερή δουλειά εδώ και δυόμισυ χρόνια. Ανταποκρινόμενος στην ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία σας θα ήθελα να παραθέσω δύο - τρεις σκέψεις που με απασχολούν καιρό τώρα σχετικά με τις επαγγελματικές διεξόδους των νέων, όχι μόνο κατά την παρούσα κρίσιμη περιόδο αλλά και παλαιότερα.

Η πρώτη και βασική μου διαπίστωση έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν υπάρχουν δουλειές αντίστοιχες των σπουδών των παιδιών μας. Κι αυτές οι λίγες που προσφέρονται είτε είναι πρόσκαιρες και μειωμένου ωραρίου είτε εκμεταλλευτικές. Άρα, το ενδιαφέρον της πολιτείας θα έπρεπε να στραφεί προς τη δημιουργία πραγματικών θέσεων εργασίας ανάλογων με τα προσόντα των παιδιών μας.

Η δεύτερη διαπίστωσή μου αφορά τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες απασχόλησης και ιδιαίτερα τον ΟΑΕΔ. Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι η συνεισφορά του στην ανεύρεση εργασίας είναι μηδενική. Το έχω διαπιστώσει με την κόρη μου, το λέει κι ολόκληρος ο περίγυρός μου. Κανένας δεν βρήκε δουλειά μέσω αυτού. Το μόνο που εισέπραξαν ήταν κάτι αόριστες υποσχέσεις και ευχολόγια. Η ανασυγκρότησή του και ο ορθός προσανατολισμός του θα έπρεπε να είναι ένα από τα πρώτα έργα της κυβέρνησης. 

Η τρίτη διαπίστωσή μου έχει τη μορφή καταγγελίας. Είναι φοβερό το πόσο έχουν αυξηθεί οι απατεώνες στη χώρα μας. Σου τάζουν δουλειές με πετραχείλια (δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος) και σου επιφυλάσσουν δουλειές του ποδαριού (πλασιέ, πωλητής και τα τοιαύτα), σεξουαλική παρενόχληση, απλήρωτες υπερωρίες και άλλα φέσια, ακόμη και τρομοκράτηση. Θα ήθελα να πω στα νέα παιδιά να είναι πολύ προσεκτικά στις επιλογές εργοδοτών και δεν ξέρω αν θα έπρεπε και η πολιτεία να λάβει κάποια μέτρα για αυτό το κακό, που έχει φοβερές επιτπώσεις στην ψυχολογία των παιδιών.

Αυτά ήθελα να πω και να κάνω την ευχή να βρεθούν γρήγορα λύσεις γιατί όλος ο κόσμος είναι σε απόγνωση. Δεν υπάρχει σπίτι σήμερα που να μην βασανίζεται από αυτό το τέρας που αποκαλείται ανεργία.

Μετά τιμής
Δ.Α.