Αθήνα 14.2.2006, 7:45
Ο ΟΑΕΔ υποτίθεται ότι έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην μάχη κατά της ανεργίας, καθώς συμμετέχει στον στρατηγικό σχεδιασμό και υλοποιεί μεγάλο μέρος της πολιτικής απασχόλησης. Ωστόσο, σπάνια θα ακούσετε πολίτη να εκφράζεται με κολακευτικά λόγια γι’ αυτόν…

Στην συνείδηση του κόσμου το όνομά του έχει συνδυαστεί με την αναποτελεσματικότητα, τις συνεχείς διαψεύσεις και την ταλαιπωρία.

Όχι άδικα, αφού η ανικανότητά του να εξυπηρετήσει στοιχειώδεις ανάγκες ανέργων και εργαζομένων τείνει να γίνει παροιμιώδης. Ας μην μιλήσουμε για το ανθρώπινο πρόσωπο και τις ευαισθησίες, που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν έναν Οργανισμό που απευθύνεται κυρίως σε ανέργους, δηλαδή σε ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια ή και σε χειρότερη κατάσταση από αυτή του αρρώστου.

Είναι ανώφελο να αναφερθεί κανείς περιπτωσιολογικά στις αδυναμίες και τις τραγικές πολλές φορές ανεπάρκειες του Οργανισμού, καθώς δεν θα προσέθετε κάτι στην γενική αντίληψη που τον θέλει εκτός τόπου και χρόνου, κάτι σαν… αρχαίο. Αντίληψη που δεν κατόρθωσαν καν να αμβλύνουν οι αλλεπάλληλες βελτιωτικές κινήσεις που επιχειρήθηκαν τα τελευταία χρόνια και η συνακόλουθη φιλολογία περί «αλλαγής πλεύσης» και «ήρεμων νερών».

Η νυν ηγεσία του υπουργείου Απασχόλησης, όπως και οι προηγούμενες, γνωρίζει το πρόβλημα. Παρ' όλα αυτά επέλεξε τις επιδερμικές αλλαγές και όχι τις επιβεβλημένες βαθειές τομές. Ατυχείς και χαμηλών προσδοκιών ήταν οι επιλογές της και όσον αφορά τα πρόσωπα που πλαισίωσαν την ηγεσία του Οργανισμού, αλλά και η απόφασή της να παροπλήσει άξια στελέχη με μοναδικό κριτήριο την πολιτική τους τοποθέτηση.

Έτσι, τίποτα δεν δείχνει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο στο κοντινό μέλλον.

Ο άνεργος θα εξακολουθήσει να αντιμετωπίζεται ως αριθμός. Εγγεγραμμένος και κανονικά... γραμμένος.