Αθήνα 9.9.2011, 1:42

Σε αντίθεση με τον ισχυρισμό ότι οι δημόσιες δαπάνες είναι υπέρογκες και ευθύνονται για το δημόσιο έλλειμμα, ακόμη και μία απλή ανάλυση των στοιχείων δείχνει ότι η υστέρηση των εσόδων είναι η βασική αιτία για την συσσώρευση του δημόσιου χρέους, επισημαίνει για μια ακόμη φορά στην Έρευνά του για την οικονομία και την απασχόληση έτους 2011 το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΣΕ (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ).

Κατά το Ινστιτούτο, το χαμηλό επίπεδο των δημοσίων εσόδων ως ποσοστό του ΑΕΠ ανάγεται στους χαμηλούς άμεσους φόρους: Στην Ελλάδα οι φόροι αυτοί ανέρχονται κατά την περίοδο 1995-2008 σε περίπου 8% του ΑΕΠ, έναντι 13% στην Ευρωπαϊκή Ένωση και περίπου 10,5% στην Γερμανία και τη Γαλλία. Όπως έχει γίνει αποδεκτό ακόμη και από το ΔΝΤ, ενώ οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι καταβάλλουν σε φόρους ό,τι τους αναλογεί, δεν ισχύει το ίδιο για τις ανώτερες εισοδηματικές τάξεις. Ήδη από το 2007, ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) ανέφερε ότι οι μειώσεις των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων θέτουν σε δοκιμασία τα δημόσια οικονομικά στην Ελλάδα.

Το δημοσιονομικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας οφείλεται κατά κύριο λόγο, στην δανειακή μεγέθυνση της δημόσιας και ιδιωτικής κατανάλωσης των ανώτερων εισοδημάτων, στις υπερτιμολογήσεις των κρατικών προμηθειών, στις φοροαπαλλαγές προς τις επιχειρήσεις, που στέρησαν από σημαντικά έσοδα τον κρατικό προϋπολογισμό, στην ανισοκατανομή του εισοδήματος, στην απελευθέρωση της φοροδιαφυγής και στην κατάρρευση του μηχανισμού ελέγχου είσπραξης των εσόδων του κράτους, στην εισφοροδιαφυγή, την ευέλικτη, την αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία καθώς και στην συρρίκνωση στα πλαίσια του ευρωπαϊκού καταμερισμού εργασίας, του παραγωγικού, τεχνολογικού και καινοτομικού δυναμικού της χώρας.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, δηλαδή τα σοβαρά και ουσιαστικά δημοσιονομικά, κοινωνικο-οικονομικά, παραγωγικά - τεχνολογικά προβλήματα, στα οποία οι εφαρμοζόμενες πολιτικές έχουν δημιουργήσει και θα παρατείνουν την περίοδο 2010 – 2015 στην ελληνική οικονομία, οι πολιτικές αποφάσεις και προτάσεις για μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων και των εισφορών που καταβάλλουν, δείχνουν να αγνοούν τις πραγματικές ρίζες του προβλήματος.

Στο κεντρικό σενάριο βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους που έχει παρουσιάσει το ΔΝΤ, έχει γίνει η υπόθεση ότι οι πρωτογενείς δημόσιες δαπάνες το 2020 θα ανέρχονται σε 30,5% του ΑΕΠ, δηλαδή θα είναι κατά περίπου 12 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ χαμηλότερες από αυτές του 2007. Αυτή η επιλογή σηματοδοτεί την καθίζηση των δημόσιων και κοινωνικών πολιτικών που εμπεριέχονται στις προτάσεις του ΔΝΤ και στις κατευθύνσεις της ασκούμενης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, συμπεραίνει το Ινστιτούτο.

Αναδιανομή εισοδήματος
Το Ινστιτούτο θεωρεί ότι μία συνεπής και ουσιαστική πολιτική αναδιανομής του εισοδήματος θα μπορούσε να συμβάλλει σημαντικά στο δημοσιονομικό πρόβλημα και ζητεί να μετατοπισθεί η δημοσιονομική πολιτική σε κοινωνικά δικαιότερες λύσεις που θα περιλαμβάνουν τη δίκαιη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, την αύξηση των φορολογικών συντελεστών επί των εισοδημάτων του κεφαλαίου και του συσσωρευμένου πλούτου. Με άλλα λόγια, την αύξηση των δημοσίων εσόδων με αναδιανομή υπέρ του κόσμου της μισθωτής εργασίας και των συνταξιούχων.

Στο πλαίσιο αυτό, οι μεγάλες περιουσίες θα έπρεπε να αναλάβουν το κύριο βάρος της προσαρμογής, τα επιχειρηματικά κέρδη να φορολογηθούν με υψηλότερο συντελεστή, οι φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων να επανεξετασθούν, ο έλεγχος των ανώτερων εισοδημάτων και των επιχειρήσεων που φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν να γίνει λεπτομερής και αποτελεσματικός.

Το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2010-2015 θα είναι αναποτελεσματικό, γιατί, κατά κύριο λόγο, στερείται αναδιανεμητικών και αναπτυξιακών στοιχείων, συμπεραίνει η Έκθεση του Ινστιτούτου.