Αθήνα 16.9.2011, 18:44

Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Η κρατική τηλεόραση είναι η μοναδική νησίδα πολιτισμού στο ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο, αφού η περίφημη ιδιωτική αρκείται να ασκείται στα πεδία της φθηνής ψυχαγωγίας και της (συνήθως χειραγωγημένης) ενημέρωσης, συντηρώντας μια επίφαση πολιτισμού μόνο μέσα από τις χορηγίες πολιτιστικών δρώμενων (sic, που γράφαμε και παλαιότερα). Ευτυχώς που άργησε να έλθει και δε νόθευσε την εφηβεία ημών των μεγαλυτέρων.

Και μόνο ο πολιτιστικός χαρακτήρας και αποστολή της κρατικής τηλεόρασης είναι από μόνος του ένας σημαντικός λόγος που αναγάγει σε μέγα ολίσθημα τη συρρίκνωσή της. Δεν χρειάζεται, νομίζουμε, να επικαλεσθούμε την αξία που αποκτά σε αυτή την ταραγμένη εποχή που διανύουμε η θεραπεία της γλώσσας, του λόγου, της ιστορίας, των τεχνών, της παράδοσης. Γι' αυτό και το αίτημα "ναι στην εξυγίανση, όχι στην συρρίκνωση" θα έπρεπε να είναι κυβερνητική επιλογή.

Υ.Γ.: Και μια απορία: Γιατί στις προϋποθέσεις για τη χορήγηση αδειών συχνοτήτων να μην περιλαμβάνεται όρος που να υποχρεώνει τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς να εντάσσουν στο πρόγραμμά τους εκπομπές λόγου και τέχνης; Έστω και μετά τη ζώνη του... τουρκομπαρόκ.