Αφού επεσήμανε ότι υπάρχουν περισσότερες από 8 χώρες εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίες παρουσιάζουν ποσοστά ανεργίας υψηλότερα κατά 4% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, η κ. Αντωνοπούλου, επικαλούμενη σχετικές μελέτες συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ILO), πρότεινε την υλοποίηση μιας συντονισμένης πολιτικής βαθμιαίας αύξησης των μισθών στις ευρωπαϊκές χώρες, η οποία θα αυξήσει σε ένα χρόνο κατά 1,5% το ΑΕΠ της ΕΕ και θα δημιουργήσει 11 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας σε διάστημα τεσσάρων χρόνων. Όπως είπε, οι μεγάλες αποκλίσεις στις αποδοχές των εργαζομένων εντός της ΕΕ προκαλούν σημαντικές ανισότητες οι οποίες συνιστούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη, γεγονός που επισημαίνεται στις εκθέσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ).

Η υπουργός στηλίτευσε τις περιοριστικές πολιτικές λιτότητας που έχουν επικρατήσει μετά το 2010 στην Ευρώπη, λέγοντας ότι η σφιχτή δημοσιονομική πολιτική και η μείωση των μισθών είχαν ως αποτέλεσμα την πρωτοφανή αύξηση των ποσοστών ανεργίας. Ταυτόχρονα, ανέφερε ότι οι μακροχρόνιοι άνεργοι ξεπερνούν το 50%, επί του συνόλου των ανέργων στην ΕΕ ενώ σε ορισμένες χώρες, όπως είναι η Ελλάδα, αυτό το ποσοστό εκτοξεύεται στο 75%. 

«Η κρατούσα νεοφιλελεύθερη άποψη στην ΕΕ ότι οι κοινωνίες των κρατών-μελών πρέπει να «πονέσουν» επιτυγχάνοντας πρωτογενή πλεονάσματα στους εθνικούς προϋπολογισμούς, έχει οδηγήσει σε υποβάθμιση των βιοτικών συνθηκών του πληθυσμού και των προοπτικών απασχόλησης», είπε. Και συνέχισε: «Υπάρχει μία εμμονή ότι δεν πρέπει να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες, όταν πλέον είναι διαπιστωμένο ότι στις παρούσες συνθήκες ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί από μόνος του να δημιουργήσει τις απαιτούμενες θέσεις εργασίας. Η μόνη αποτελεσματική απάντηση στο πρόβλημα της ανεργίας είναι η συντεταγμένη πολιτική των δημοσίων επενδύσεων με ταυτόχρονη υποστήριξη του ιδιωτικού τομέα. Την περίοδο 2008 - 2009, στο ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι ΗΠΑ για την αντιμετώπισης της πραγματοποίησαν  δημόσιες επενδύσεις δαπανώντας το 2,5% του ΑΕΠ τους. Το ίδιο έπραξε και η Γερμανία διοχετεύοντας το 4% του ΑΕΠ της σε προγράμματα δημοσίων επενδύσεων. Μετά το 2010 η ΕΕ έκανε στροφή στην πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, απέρριψε τις αντικυκλικές πολιτικές και από τότε έως σήμερα προκρίνει την περιοριστική πολιτική της λιτότητας».

Η κ. Αντωνοπούλου αναφέρθηκε και στη φιλοσοφία των προγραμμάτων απασχόλησης της ΕΕ σημειώνοντας ότι δράσεις που έχουν ως σκοπό την κατάρτιση και τη δια βίου μάθηση των ανέργων, δεν βοηθούν επαρκώς τις χώρες με υψηλά ποσοστά ανεργίας. «Παρά τη σημασία της κατάρτισης το βασικό πρόβλημα για ορισμένες χώρες της ΕΕ είναι η συρρικνωμένη προσφορά θέσεων εργασίας. Σε αυτό το φαινόμενο δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια», κατέληξε. 

Η πρόεδρος της GUE/NGL Γκάμπι Τσίμερ συμφώνησε με την αναγκαιότητα ιδιαίτερης στήριξης στις χώρες που πλήττονται από τις δραματικές επιπτώσεις της ανεργίας. Υπενθύμισε μάλιστα ανάλογη πρόταση με αυτήν της κ. Αντωνοπούλου, η οποία αφορά στο «άνοιγμα ξεχωριστών διαδρόμων» για την υποστήριξη συγκεκριμένων χωρών με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Η ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνα Κούνεβα εξέφρασε τον προβληματισμό της για το κατά πόσο ο κεντρικός στόχος  της ΕΕ για  ανταγωνιστικότητα υποσκελίζει την κοινωνική ευημερία και τις προοπτικές για νέες θέσεις εργασίας.