Αθήνα 2.2.2007
Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Πώς καταντήσαμε έτσι οι Έλληνες -λαός κοσμοπολίτης με παράδοση στα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες, τη ναυτιλία, το εμπόριο, την επιχειρηματικότητα, με πλούσιο φυσικό περιβάλλον και τεράστια πολιτιστική κληρονομιά-, να συνωστιζόμαστε για μια θεσούλα στο Δημόσιο;

Πού πήγε η σπιρτάδα μας, η εφευρετικότητά μας, η έμπνευσή μας, η τόλμη μας, η φαντασία μας, η εργατικότητά μας;

Γιατί γίναμε τόσο μαλθακοί, κοντόθωροι, φοβισμένοι, εγκλωβισμένοι, υποτακτικοί, επαναπαυμένοι, στείροι;

Γιατί αντί να κολυμπάμε στα βαθιά νερά πλατσουρίζουμε στα ρηχά και χάνουμε τους ανοικτούς ορίζοντες;

Πού πήγαν οι αρετές μας και η κοινωνική μας ευαισθησία και το ρίξαμε στο εύκολο κέρδος, στη στυγνή εκμετάλλευση και στην απατεωνιά;

Η περηφάνια μας;

"Ήτανε ψηλά να πάμε σαν φωνές καμπανιστές, τώρα εδώ κουτρουβαλάμε σαν κουβάρια από κλωστές".

Δεν ήμασταν έτσι οι ‘Ελληνες, δεν μας αξίζει τέτοια τύχη. Ας αναλογιστούμε όλοι το κατάντημά μας και ας προσπαθήσουμε να εμπνευστούμε το νέο θούριο σάλπισμά μας.

* Στείλτε το σχόλιό σας
(Παρακαλείσθε να γράφετε τα κείμενα με πεζά γράμματα και όχι κεφαλαία)

Γιάννης Μιχαηλίδης. 5.2.2007
Αγαπητέ κ. Παναγιωτόπουλε,
δε λέω, καλό είναι να είναι κανείς ρομαντικός και εθνικά υπερήφανος, αλλά είναι επίσης χρήσιμο να έχει κανείς επίγνωση για το εθνικό του παρελθόν - βλέπε δουλεία κατα την αρχαιότητα, ασυδοσία κατά το Βυζάντιο και σκοταδισμός κατά την Τουρκοκρατία. Όσον αφορά το παρόν, οι νεοέλληνες φαίνεται να είναι πιο ρεαλιστές από εσάς δεδομένου ότι όλα τα περί "λαού κοσμοπολίτη με παράδοση στα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες, τη ναυτιλία, το εμπόριο, την επιχειρηματικότητα, με πλούσιο φυσικό περιβάλλον και τεράστια πολιτιστική κληρονομιά", που γράφετε, τους φαντάζουν ως αφέλειες μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης και της ανεργίας που μαστίζει τόσο την ελληνική κοινωνία όσο και τις κοινωνίες της Ευρώπης. Ίσα ίσα που ο Ελληνας με την προτίμησή του "για μια θεσούλα στο Δημόσιο'', όπως λέτε, δείχνει ότι ξέρει να δίνει τη μάχη για την ευημερία της οικογένειάς του και για μια ανθρώπινη, ποιοτική ζωή, και αρνείται πεισματικά να γίνει γρανάζι μιας απάνθρωπης οικονομολογικής μηχανής στην οποία ή θα πατάει επί πτωμάτων ή θα είναι το πτώμα.
Λίγα λόγια και καλά και ο νοών νοείτο.
Ευχαριστώ

Proslipsis. 5.2.2007 
Στόχος του κειμένου ήταν να προκαλέσει την αντίδραση των αναγνωστών και να σημάνει την έναρξη ενός εποικοδομητικού διαλόγου γύρω από τον επαγγελματικό προσανατολισμό των Ελλήνων και όχι μια γενικότερη ιστορική συζήτηση, γι’ αυτό και δεν στεκόμαστε στις αναφορές του αναγνώστη μας περί δουλείας κ.λπ., που άλλωστε "παίρνουν πολύ νερό". Με δεδομένο ότι είναι η πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία μας που η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού προσανατολίζεται επαγγελματικά προς το δημόσιο τομέα (το λένε όλες οι έρευνες), θεωρήσαμε σκόπιμο να αναδείξουμε το σύμπτωμα και με την συμβολή των αναγνωστών να προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε και να οδηγηθούμε σε χρήσιμα συμπεράσματα, ευελπισθώντας ότι αυτά θα φτάσουν ως τα "αυτιά" της πολιτείας.
Δεν απαξιώνουμε την εργασία στο δημόσιο τομέα ούτε τους εργαζόμενους σε αυτόν ή όσους προσανατολίζονται επαγγελματικά προς αυτόν. Ίσα ίσα, θεωρούμε -και το έχουμε γράψει- ότι σε σύγκριση με τον ιδιωτικό τομέα ο δημόσιος προσφέρει πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και καλύτερους μισθούς (τουλάχιστον στους πρωτοδιοριζόμενους) και είναι φυσικό οι θέσεις του να είναι περιζήτητες. Όμως, οι θέσεις είναι ελάχιστες. Κάθε χρόνο προσφέρονται μέσω ΑΣΕΠ μόλις 9.000 μόνιμες θέσεις στους περίπου 500.000 υποψηφίους! Πόσοι νέοι, κυρίως, άνθρωποι εγκλωβίζονται στην προσπάθεια να βρουν διέξοδο στο δημόσιο τομέα και χάνουν άλλες επαγγελματικές ευκαιρίες; Πόσοι από αυτούς δεν θα βρουν ποτέ στο Δημόσιο την ευημερία που επικαλείται ο αναγνώστης μας;
Όταν γράφαμε το κείμενο στο μυαλό μας είχαμε την επιχειρηματικότητα και την αυτοαπασχόληση και δη την επιχειρηματικότητα των νέων, τομείς στους οποίους θα επικεντρωθεί προσεχώς η αρθρογραφία μας και η γενικότερη προσπάθειά μας για αναζήτηση επαγγελματικών διεξόδων. Ήδη έχουμε καταγγείλει πολλές φορές την πολιτεία για τα λάθη και τις παραλείψεις της στον τομέα αυτό και έχουμε επισημάνει ότι αγνοεί προκλητικά την επιχειρηματικότητα των νέων, διοχετεύοντας σημαντικό μέρος των κοινοτικών και εθνικών πόρων σε ξοφλημένες, αεριτζίδικες ή παρασιτικές επιχειρήσεις και σε αμφιβόλου αποτελεσματικότητας προγράμματα απασχόλησης και επαγγελματικής κατάρτισης, αφήνοντας για τους νέους που θέλουν να στήσουν επιχείρηση και ως γνωστόν «κολλάνε» στο αρχικό κεφάλαιο, ψιχία.
Συμφωνούμε με τις διαπιστώσεις του αναγνώστη μας ότι η πραγματικότητα στο εργασιακό τοπίο είναι σκληρή και υπερτονίζουμε λέγοντας ότι ζούμε ημέρες εργασιακού μεσαίωνα. Αφέλεια όμως εκ μέρους θα ήταν αν παραγνωρίζαμε το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων που επιδιώκει επαγγελματική απασχόληση στο δημόσιο τομέα θα διαψευσθεί οικτρά. Είναι εύκολο για μας να χαϊδεύουμε τα αυτιά των αναγνωστών μας, όπως τόσοι άλλοι. Το χρέος μας όμως είναι να του παρουσιάζουμε την πραγματικότητα, όσο οικτρή κι αν είναι, και να τον προφυλάσσουμε από άσκοπες διαδρομές και συνεχείς διαψεύσεις, που πολλές φορές οδηγούν στην κατάσταση της αεργίας με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ελευθερία Φανουργάκη. 5.2.2007
Κύριε Παναγιωτόπουλε,
δεν σας γνωρίζω προσωπικά για να καταλάβω τα κίνητρα σας που σας ώθησαν να γράψετε ένα κείμενο όπως το παραπάνω, αλλά μόνο κάποιος βολεμένος που δεν γνωρίζει τι είναι η ανεργία και η αγωνία για επαγγελματική αποκατάσταση θα μπορούσε να γράψει κάτι τέτοιο. Είμαι άνεργη ένα χρόνο περίπου, από τότε που τέλειωσα το μεταπτυχιακό μου, και πραγματικά εξοργίστηκα με το κείμενό σας και την απαξίωση που δείχνετε σε εκείνους που κυνηγούν μια θέση στο δημόσιο τομέα. Για μένα που στα 25 μου με ζουν οι γονείς μου και δεν είμαι περήφανη για αυτό, αυτά που εσείς λέτε περί "καταντήματος" μου ακούγονται εξωφρενικά. Αναλογιστείτε τη θέση τη δική μου και πάρα πολλών άλλων συνομηλίκων μου και μετά ελάτε να μου πείτε αυτά τα περί "κοσμοπολίτικου λαού με παράδοση στα γράμματα, στις τέχνες...". Αυτά για μένα είναι πολυτέλειες.
Ευχαριστώ

Proslipsis. 5.2.2007
Δυστυχώς μέσα από αυτή τη στήλη δεν μπορούμε και δεν χρειάζεται νομίζουμε να αποδείξουμε αν γνωρίζουμε από ανεργία κι αν είμαστε βολεμένοι. Το κίνητρό μας πάντως ήταν ένα: να πούμε ότι ο δρόμος του Δημοσίου είναι για τους περισσότερους από αδιέξοδος και να θυμίσουμε ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι. Με τη λέξη «κατάντημα» απαξιώνουμε την πολιτεία και την πολιτική της για την απασχόληση των τελευταίων ετών. Αυτή, που δεν μας έδειξε ποτέ πώς να "κολυμπάμε" και το μόνο που μας επιφυλάσσει είναι επαγγελματικά αδιέξοδα και θέσεις χαμηλών προσδοκιών. Αυτή, που διατηρεί ένα πελατειακό σύστημα που τη βολεύει και μας ταπεινώνει. Όσο κι αν ακούγεται εξωφρενικό, θεωρούμε κατάντημα για μια χώρα να στρέφει τους πολίτες της προς το δημόσιο τομέα.

Ιωάννης Μιχαλέτος. 19.2.2007
Αξιότιμε κύριε,
το σχόλιο σας στην ιστοσελίδα Proslipsis με βρίσκει ασύμφωνο ως προς τις αρχικές του διαπιστώσεις. Διαφωνώ καταρχάς με την τεκμηρίωση ότι οι Έλληνες "συνωστίζονται για μία θέση στο Δημόσιο" τώρα, ενώ παλαιότερα η κατάσταση ήταν διαφορετική. Τουλάχιστον από το 1833, το όνειρο κάθε Νεοέλληνα ήταν η δημόσια θέση είται για λόγους οικονομικούς είτε κοινωνικούς.
Επίσης, θα διαφωνίσω με τη ταύτιση των Ελλήνων με το κοσμοπολιτισμό, παράδοση στα γράμματα, τέχνες, εμπόριο κ.λπ. Ο κοσμοπολιτισμός των Ελλήνων δεν είναι περισσότερο εμφανής από ότι αυτός των Εβραίων, Αρμενίων, Λιβανέζων, Αγγλοσαξώνων, Κινέζων, Ινδών, Ιταλών κ.ά.
Η έφεση στις τέχνες - γράμματα, παρομοίως. Εκεί που πράγματι ξεπερνούμε όλους τους άλλους λαούς, είναι η ναυτιλία και βεβαίως εκεί είναι που αντιμετωπίζεται το μεγάλο πρόβλημα της μη προσέλευσης των νέων Ελλήνων σε αυτό το επάγγελμα.
Όσον αφόρα τη "στυγνή εκμετάλλευση και στην απατεωνιά" αρκεί να θυμηθούμαι τους μαυραγορίτες στο Β' παγκόσμιο πόλεμο, τις αγοραπωλησίες βρεφών τις δεκαετίες '50-'60 και ακόμα παραπέρα τους "Ληστές των ορέων" από το 1830 έως και το 1930. Δεν είμασταν ποτέ ένας λαός ευρισκόμενος στο "μικρό σπίτι στο λιβάδι" που ξαφνικά έγινε απατεώνας και λαμόγιο. Πάντα είμασταν από τους πλέον σκληροτράχηλους Ευρωπαίους και αυτό αποτελεί και τη διαχρονική δυναμή μας. Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι είναι αδιάφορο για το εάν οι Έλληνες τη σήμερον επιθυμούν θέση στο Δημόσιο ή όχι. Το ζητούμενο είναι εάν έχουν την διάθεση να αφήσουν κάτι πίσω τους, να δουλέψουν και να παλέψουν για μία θέση στον ήλιο, όπως έκαναν οι προγονοί τους. Η απάντηση είναι μάλλον όχι και έτσι εξηγείται πώς ο σημερινός Έλληνας θεωρεί εκμετάλλευση τον ιδιωτικό τομέα, ενώ γνωρίζει ότι αυτού του είδους η "εκμετάλλευση" ούτε καν συγκρίνεται με την μέχρι πρότινος κατάσταση στον ίδιο ιδιωτικό τομέα στην ίδια ακριβώς χώρα. Βεβαίως ούτε καν δεν θα θίξω το γεγονός της σκληρής εργασίας από τους Έλληνες μετανάστες για να επιβιώσουν και ούτε ακόμα - ακόμα τη διαρκή κατάσταση πολέμου που αντιμετώπισε αυτή η χώρα για πολλούς αιώνες.
Με απλά λόγια η σωστή ερώτηση -και μάλλον αυτό εννοούσατε εξαρχής...- είναι: "Γιατί τόση μαλθακότητα ελληνική;"
Υ.Γ.: Μαλθακότητα που δυστυχώς για πρώτη φορά εκπορεύεται όχι μόνο από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, όπως είθισται, αλλά είναι διαστρωματική και κατά τα φαινόμενα αναπόδραστη...

K. Χ. Κωνσταντινίδη, Υποστρατήγου ε. α. 23.2.2007
Οταν ο Λόγος βιάζεται -ακόμη και μέσα στα πανεπιστήμια- και η αμφισβήτηση ποινικοποιείται, τότε η Δημοκρατία έχει δραπετεύσει.
Οταν η πολιτική εξουσία αφήνει τα προβλήματα άλυτα γιατί φοβάται «το πολιτικό κόστος », τότε ο τόπος βουλιάζει στα αδιέξοδα, την σύγκρουση και την ανωμαλία.
Οταν οι κυβερνήσεις επί δεκαετίες συνεργάζονται με τους γνωστούς - αγνώστους κουκουλοφόρους, η βία, το έγκλημα και οι ληστείες πληθαίνουν και τρομοκρατούν τους πολίτες, τότε δεν κυβερνά το κράτος, αλλά το παρακράτος.
Οταν τα θεσμικά όργανα παραβιάζουν κατάφωρα τους θεσμούς και τους Νόμους, τότε η Πολιτεία βαδίζει προς την αναρχία.
Οταν τα κόμματα έχουν μεταβληθεί σε συντεχνιακές συμμορίες που καταληστεύουν τον τόπο και αδιαφορούν για το γενικό καλό αλλά μόνον για την επανεκλογή τους, τότε η Δημοκρατία πάει περίπατο.
Οταν η Παιδεία έχει καταρρεύσει με απεργίες, καταλήψεις, διάλυση κ.ά. και τα Πανεπιστήμια μας είναι ουραγοί παγκοσμίως, τότε το Εθνος βαδίζει προς την παρακμή.
Οταν το μεταπρατικό Πολιτικό και Οικονομικό Κατεστημένο στερείται αρχών, αξιών και φιλοπατρίας και ξεπουλά τα εθνικά θέματα και τον πολιτισμό αυτού του τόπου για μιά χούφτα δολάρια, τότε αυτός ο τόπος σώζεται μόνον με Λαική Επανάσταση και την φιλοπατρία των Ελλήνων.
Οταν η χώρα κυβερνάται με φαυλότητα πάνω απο μισό αιώνα από τρεις εξουσιαστικές οικογένειες, τότε το μόνο που απομένει είναι ο εξωστρακισμός τους με την ψήφο του λαού και ο αποκλεισμός τους από την πολιτική.
Οταν η άρχουσα τάξη με τα αντιλαικά Συντάγματα της περιφρονεί την λαική κυριαρχία, και ποτέ δεν διεξάγει δημοψήφισμα για να ακουσθεί η φωνή του λαού , τότε ο τόπος έχει επείγουσα ανάγκη για Αμεση Δημοκρατία.
Οταν στα δύο κόμματα εξουσίας ηγούνται «πρόβατα σε λαό λεόντων» ενδοτικοί , με μοναδικό προσόν το «όνομα» και ο μεν πρώτος ευθύνεται γιά την προδοσία του σχεδίου Αννάν και ο άλλος για την άνευ όρων στήριξη της μονόπλευρης «τουρκολάγνας » πολιτικής του, τότε και οι δύο είναι δοσίλογοι και πρέπει να λογοδοτήσουν για πράξεις που εγγίζουν τα όρια της προδοσίας.
Οταν η υπουργός εξωτερικών της χώρας γόνος της τρίτης εξουσιαστικής οικογένειας που είπε ότι: «σε δέκα χρόνια ουδείς θα θυμάται το όνομα Μακεδονία» χειρίζεται τα εθνικά μας θέματα κατά τρόπο χαζοχαρούμενο και σύμφωνα με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, Η.Β, Ε.Ε και των γειτόνων μας, τότε η χώρα βαδίζει προς βέβαιον ακρωτηριασμό.
Οταν η χώρα μας είναι η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο με φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές (ήλιο, θάλασσα, ορυκτά, πετρέλαιο, ουράνιο, κλίμα κ.ά.) και το εξουσιαστικό και κλεπτοκρατικό κατεστημένο την έχει χρεωκοπήσει, τότε πρέπει να φέρουμε έναν λαικό ηγέτη και μιά λαική εξουσία για να φτιάξει τα πράγματα.
Οταν η ακρίβεια έχει ροκανίσει τα εισοδήματα των εργαζομένων και συνταξιούχων, τότε ο λαός αγριεύει.
Οταν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ εν συνεργασία με το εξουσιαστικό κατεστημένο και το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο διαβουκολεύουν και αποκοιμίζουν τον λαό , με προπαγάνδα, ψεύδη, κουτσομπολιά, παραχάραξη της αλήθειας, ψυχοφθόρα κηρύγματα, εγκληματικές και αντιπατριωτικές εκπομπές, τότε πρέπει να βοβούνται, διότι αν κάποτε ξυπνήσουμε, λόγω πείνας, από το λήθαργο τότε αλλίμονο τους.
Οταν η χώρα έχει υποστεί εισβολή και κατοχή από ορδές λαθρομεταναστών τους οποίους οι 300 πολιτικάντηδες τους νομιμοποιούν για ψηφοθηρία, είναι βέβαιον ότι αυτή η χώρα αλώθηκε εκ των έσω και πολύ σύντομα θ' αλλάξει αφεντικά, κουλτούρα και ταυτότητα.
Οταν όλοι οι γείτονες μας διεκδικούν Ελληνικά εδάφη, και παραχαράσσουν την ένδοξη Ιστορία μας και το κατεστημένο δεν διεκδικεί τίποτα και συνεχώς ενδίδει στις ιταμές προκλήσεις των άλλων και των «συμμάχων», τότε αυτός ο λαός οδηγείται είτε σε πόλεμο είτε σε ταπείνωση και καταστροφή.
Οταν ένας ιστορικός λαός, όπως ο Ελληνικός, έχασε την ανδρεία του, την λεβεντιά του, το φιλότιμο του, τις ιστορικές του ρίζες, τις διαχρονικές του αξίες, την αυτοπεποίθηση του και βόσκει « δίκην προβάτων» στο λιβάδι της υπερκατανάλωσης, της μαζοποίησης και της παγκοσμιοποίησης, τότε αυτός ο λαός έχει χάσει τον προσανατολισμό και βαδίζει προς αυτοκαταστροφή.
Οταν υπάρχουν -υποτίθεται- 'Ελληνες' που λησμόνησαν τους ποταμούς αίματος, τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις, τους τιτάνιους αγώνες της φυλής μας για λευτεριά, τα μύρια δεινά της μακραίωνης δουλείας στον πιό άξεστο και κτηνώδη δυνάστη και τώρα τον εκθειάζουν και τον ωραιοποιούν, τότε τρίζουν τα κόκκαλα των Ελλήνων Ηρώων και οι ζώντες πρέπει να στιγματίσουν τους τουρκολάγνους.
Οταν οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου -με πρώτη την Ακαδημία Αθηνών- έχουν πέσει σε λήθαργο και σε πλήρη αφασία προς χάριν πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων και του βολέματος τους, τότε οι νέοι πρέπει να ξεσηκωθούν και ν' αντισταθούν.
Οταν όλα αυτά τα κακά και φοβερά συμβαίνουν στον τόπο και καταπατάται η Δημοκρατία, και ανανέωση του πολιτικού σκηνικού δεν γίνεται, και οι νέοι περιθωριοποιούνται, και αυτονομούνται, και η χώρα πέφτει σε αναρχία, και κανείς δεν εφαρμόζει τους Νόμους -όπως συμβαίνει σήμερα- τότε ο λαός επιβάλλεται να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Οταν το διεφθαρμένο Ελληνικό Κατεστημένο απαξίωσε το Κοσμοιστορικό ΟΧΙ και την Εθνική Αντίσταση και δεν έφτιαξε ούτε ένα μνημείο, και ντρέπεται για την Ελληνική του καταγωγή, απεναντίας έχει κάνει μνημεία του Ολοκαυτώματος, τότε ο λαός αυτός δικαιούται να σαρώσει αυτές τις αφελληνισμένες κυβερνήσεις.
Οταν το εξουσιαστικιό κατεστημένο διέπραξε το μεγαλύτερο οικολογικό έγκλημα και με την άφρονα και αγοραία πολιτική του κατέστρεψε το φυσικό θαυμάσιο περιβάλλον της Αττικής, βυθίζοντας το Λεκανοπέδιο στα δηλητηριώδη αέρια, τότε ο λαός πρέπει να δράσει για να επαναφέρει την ισορροπία.
Οταν κόμμα εξουσίας που διεκδικεί και πάλι να κυβερνήσει παρέδωσε τη χώρα στα Καζίνα για να κάνουν οι «εκλεκτοί» αφαίμαξη του Ελληνικού λαού και το ξεπλυμα μαύρου χρήματος, τότε αυτό το κόμμα πρέπει να αυτοδιαλυθεί.
Οταν ένας λαός ζει με δανεικά και γίνεται θύμα των τοκογλύφων τραπεζιτών, τότε η δουλεία αυτού του λαού είναι επι θύραις.
Οταν το κράτος αντί να εξυπηρετεί τους πολίτες, γίνεται τύραννος τους και τους καταληστεύει προς όφελος της πλουτοκρατίας, τότε το κράτος αυτό είναι κατοχικό.
Οταν η συμμορία με τα πλοκάμια στην εξουσία στην οικονομία και στα ΜΜΕ, σε συνεργασία με την ξένη μαφία δηλητηριάζει και σκοτώνει εν ψυχρώ την νεολαία μας με τα ναρκωτικά, τότε πρέπει να ξεκινήσει ένα μαζικό κίνημα να τους σαρώσει.
Οταν το κράτος είναι διαβρωμένο απο το Ιουδαιοχριστιανικό παρακράτος και το τελευταίο δημιουργεί φυγόστρατους και άγαμες - στέρφες νέες μοναχές αντί για μητέρες, τότε η κατάσταση θυμίζει την προ της Αλωσεως της Πόλης εποχή.
Οταν ένας λαός δέχεται αδιαμαρτύρητα να του καταστρέφουν την γλώσσα -την μητέρα των γλωσσών- τότε αυτός ο λαός αλλοτριώνεται και αυτοχειριάζεται.
Οταν τα πάντα καταρρέουν, εμείς οι απλοί πολίτες δεν πρέπει να μένουμε αμέτοχοι, διότι αυτό ισοδυναμεί με προδοσία. Η φιλοπατρία δεν μετριέται με τα λόγια, αλλά με έργα και με αίμα.
Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ, 26ος πρόεδρος των ΗΠΑ (1858 -1919) είπε :«Τα πράγματα που καταστρέφουν την Αμερική είναι η ευμάρεια με κάθε κόστος, η ειρήνη με κάθε κόστος, η ασφάλεια πρώτη αντί πρώτου του καθήκοντος, η αγάπη για μαλθακή ζωή, και η επιδίωξη για γρήγορο πλουτισμό». Αυτά είναι που καταστρέφουν και την Ελλάδα σήμερον. Ας μιμηθούμε τον ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που ορκίσθηκε στον εκπρόσωπο της Φιλικής Εταιρείας Δημ. Υψηλάντη: «Δίνω για τον αγώνα, τα υπάρχοντα μου, τα παιδιά μου, το αίμα μου, την ζωή μου, ό,τι έχω και δεν έχω, τα πάντα», και το έκανε. Κι' όμως, αγνόησε αυτόν τον ήρωα το βιβλίο ιστορίας του «Ελληνικού» Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων προς χάριν της Ελληνο - Τουρκικής φιλίας.
Εξαφανισθείτε αφέλληνες!!!