Αθήνα 17.4.2007
Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
H κυρία Μαριάννα από τη Νέα Γωνιά Χαλκιδικής φτιάχνει ντολμαδάκια και τα πουλά σε Παρίσι και Λονδίνο. Ο κ. Aλκης από την Κρήτη εξάγει παγωτό στην Αμερική (του ζητάνε ολοένα και πιο πολύ) και ζυμαρικά σε Ασία και Ιαπωνία…

Ο συντοπίτης του κ. Γιάννης από τη Φοινικιά εξάγει δέκα τόνους σαλιγκάρια το χρόνο στη Γαλλία και λάβδανο στα Αραβικά Εμιράτα. Ο επίσης Κρητικός κ. Ιωσήφ, από το Γκαγκάλες της Μεσσαράς, εξάγει βιολογικά ζυμαρικά σε Βέλγιο και Αυστραλία.

Ο Αθηναίος κ. Δημήτρης πήρε των ομματιών του και πολιτογραφήθηκε Σαντορινιός, έφτιαξε εκεί ένα αμπελάκι δέκα στρεμμάτων και κρασί ποιότητας και ζει πλουσιοπάροχα μέσα στη φύση.

Κάποιοι φίλοι πληροφορικάριοι από τη Θεσσαλονίκη έχουν κάνει κολεγιά με Τσέχους «ομοτέχνους» τους -που μάλιστα δεν τους έχουν δει ποτέ- και από κοινού αναλαμβάνουν δουλειές εξ αποστάσεως σε όλη την Ευρώπη.

Η κυρία Αρετή ζωγραφίζει με μια ιδιαίτερη τεχνοτροπία θέματα της ελληνικής μυθολογίας και διαθέτει τους πίνακες αποκλειστικά σε Αμερική και Καναδά.

Ο Νίκος είναι δύτης. Βουτάει στη θάλασσα τρεις φορές την εβδομάδα και βγάζει μεγάλα ψάρια που τα διαθέτει σε «καλά» εστιατόρια εξασφαλίζοντας πλούσιο εισόδημα.
 
Ο μαθηματικός κ. Αλέκος εξεπλάγη που ένα μεγάλο κατάστημα δώρων της Αθήνας διέθετε μόνο εισαγόμενα προϊόντα (από την δυτική Ευρώπη) και αποφάσισε να αλλάξει επαγγελματικό τομέα. Μέσα σε τρία χρόνια έγινε πλούσιος δουλεύοντας κεραμικό και ξύλο.

Έκπληκτοι αντικρύσαμε και μεις στη βιτρίνα ενός καταστήματος περιοπής στην Κηφισιά ρίζες από λιόδεντρα (από αυτές που αφθονούν στα καμποχώρια του Αγρινίου), ελαφρώς επεξεργασμένες, να διατίθενται προς πώληση ως διακοσμητικό. Ρωτώντας μάθαμε πως εισάγονται από την Ιταλία και η τιμή τους είναι… τσουχτερή. Ιδού ένας ακόμη επαγγελματικός τομέας, σκεφτήκαμε, προτού η επόμενη σκέψη μας ρίξει στην μελαγχολία.

Εγκλωβισμένοι στα πρότυπα που μας καλλιέργησαν οι γονείς μας, οι Έλληνες βολοδέρνουμε στην ανεργία, στην κακοαπασχόληση και στην υποαπασχόληση. Κυνηγώντας το πτυχίο, συναντήσαμε μόνο νευρώσεις.