Υ.Γ.: Αφιερωμένο στο φίλο από τη Λάρισα, που όντας ανάπηρος πήγε φαντάρος.

Μπουρλίνου Αναστασία. Αθήνα 27.6.2007, 16:07 
Να ασχοληθούν σοβαρά το θέμα 

Εκεί που τα περισσότερα Αμεα κάποια στιγμή αποδέχονται το σώμα τους και τον εαυτό τους και εξοικειώνονται με την διαφορετικότητά τους, έρχεται να τους τη θυμίσει  το κράτος... πρόνοιας. 

Δεν είμαι η ίδια ανάπηρη, αλλά ο σύζυγός μου, ύστερα από τροχαίο - εργατικό ατύχημα σε ηλικία 26 χρόνων. Τώρα είμαστε 35 ετών και ταλαιπωρούμαστε ακόμη από ανεργία. Εγώ επειδή δεν έχω "μέσον" ή έστω κάποιο γνωστό εργαζόμενο σε κάποιο εργοστάσιο, για να με προτιμήσει ο εργοδότης, και ο σύζυγός μου επειδή οι εργοδότες δεν παίρνουν στην εργασία τους άνθρωπο μη αρτιμελή. Ο σύζυγός μου (με ένα μόνο χέρι που έχει) μπορεί να κάνει τα πάντα, ίσως και καλύτερα από εμάς. Όμως αυτό δεν μπορούν να το ξέρουν οι ιδιώτες - εργοδότες. Από την άλλη, το κράτος τον θεωρεί ικανό για εργασία και του λέει να εργασθεί σαν όλους τους άλλους που δεν είναι Αμεα, δεν τον κάνει όμως δεκτό στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ. Όσο για τον ΟΑΕΔ, που προκυρήσσει θέσεις για Αμεα κάθε τρία χρόνια (!), όπως έχω μάθει ακόμη και εκεί περνάει το "μέσον".

Γιατί αυτά δεν ακούγονται πουθενά; Προφανώς το θέμα δεν θα "πουλάει". Γιατί δεν προβάλλονται τα δικαιώματά των Αμεα; Σίγουρα δεν θα περισσεύουν και πολλά χρήματα από τα "πακέτα" στήριξης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας!

Επειδή πρόβλημα των αναπήρων δεν είναι μόνο η εμφάνισή τους, αλλά και η οικονομική κατάστασή τους, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αξιοπρεπή διαβίωσή τους, και επειδή όλοι μας μπορεί ανα πάσα στιγμή να γίνουμε Αμεα, πρέπει κάποια στιγμή η κοινωνία, το κράτος και τα ΜΜΕ να αφήσουν τον οίκτο και να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα.

Άτομο με αναπηρία, πτυχιούχος ΑΕΙ, άνεργος (τα στοιχεία του στη διάθεση της εφημερίδας). Αθήνα 25.6.2007, 10:22 
Ο καθένας να δώσει τον αγώνα του μέσα από την ιδιαιτερότητά του

Κύριε Παναγιωτόπουλε,
με χαρά διάβασα το άρθρο σας για τα άτομα με αναπηρία στην ηλεκτρονική εφημερίδα σας και συμφωνώ πλήρως με αυτό και τα όσα στηλιτεύετε.

Δυστυχώς, πράγματα αυτονόητα, πράγματα δίκαια, πράγματα τα οποία θα έπρεπε να είναι πρωταρχικά στη συνείδηση του κόσμου, καταντούν να είναι το αντικείμενο του μεμονωμένου αγώνα του κάθε ενός μας.

Πρόσφατα, άκουσα ένα βουλευτή να αναγνωρίζει, σε συνέντευξή του, ότι υπάρχει το «κίνημα των Αμεα» μετά από σχετική ερώτηση του δημοσιογράφου. Δεν με ξένισε τόσο το γεγονός ότι υπάρχει ένα τέτοιο κίνημα ή ότι γίνονται συσπειρωμένες προσπάθειας καλυτέρευσης της ζωής των Αμεα, όσο ο στιγματισμός ενός πλήθους ατόμων (πολλές φορές με εμφανή τη διαφορετικότητα) οι οποίοι «συσπειρώθηκαν» για να υπάρξουν αλλαγές στην κοινωνία μας. Λόγω του «κινήματος των Αμεα», κατέληξε ο βουλευτής, οι αλλαγές είναι προ των πυλών. Λίγο – πολύ αυτό που τεκμαίρονταν,  είναι ότι η πολιτεία αντιδρά ή δρα σε συντονισμένες προσπάθειες πολιτών οι οποίοι ενώνουν τη φωνή τους για καλύτερη ζωή. Η αλήθεια όμως είναι, ότι μπορούν να αποτελέσουν εύκολη λεία για τους ψηφοθηρικούς τους σκοπούς και ως δεξαμενή ψήφων αντιμετωπίζονται. Η διαφορετικότητα αποτελεί για τους άρχοντες του τόπου αυτού λόγος για την απομόνωση και την εκμετάλλευση, το στιγματισμό και την περιφρόνηση, και στην καλύτερη περίπτωση ειδική κατηγορία ανθρώπου – μισανθρώπου που έχει μάθει μόνο να ζητάει για προσωπικό όφελος και είναι βαρίδι για την κοινωνία μας.   

Η αλήθεια (η προσωπική μου αλήθεια) είναι κάπως διαφορετική. Ως επιστήμονας, ανάμεσα σε αυτά που έμαθα στο Πανεπιστήμιο, ήταν και ο σχεδιασμός για τα Αμεα όπως λέγονται. Πράγματι δεν ήταν από τα πράγματα που διδάσκονταν στους φοιτητές ευρέως, παρά μόνο αν ήθελες να εντρυφήσεις στο αντικείμενο. Αυτό με στεναχώρησε πολύ, γιατί θεωρώ τα Αμεα μέρος της κοινωνίας και όχι μια μειοψηφία για την οποία κάθε φορά πρέπει να κάνουμε ειδική μνεία ή «να παίρνουμε τα μέτρα μας». Η διαφορετικότητα, όσο και αν ξενίζει, περισσότερο ωφέλιμη είναι για το «υγιές» κομμάτι του πληθυσμού παρά για εκείνον που είναι (πολλές φορές, εκ φύσεως ή λόγω κατάστασης) στη μειονεκτικότερη θέση.

Ξεχνούν ή αγνοούν πολλοί, ότι η αποδοχή της ιδιαιτερότητας συμβάλει στην αναγνώριση των προβλημάτων που ο καθένας αντιμετωπίζει, που αποτελεί το πρώτο βήμα για τη λύση τους, και τελικά να μπορεί ο καθένας να βρίσκει θέση στην κοινωνία.

Η απαξία στην διαφορετικότητα μόνο εντάσεις και συγκρούσεις δημιουργεί. Αξίες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη καταβαραθρώνονται στο όνομα των συμφερόντων, της αναλγησίας, του μη σεβασμού και πολλές φορές και της αμάθειας της πλειοψηφίας αγνοώντας ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να βρεθεί σε θέση να αποτελεί ο ίδιος μειοψηφία. Η πραγματικότητα είναι πως οι μειοψηφίες δεν συμπεριλαμβάνονται στον σχεδιασμό των πλειοψηφιών, που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι δεν αποδέχονται ή δεν κατανοούν τις απόψεις τους όχι γιατί είναι λάθος, αλλά κυρίως διότι επιζητούν το αυτονόητο, αυτό που οι καρεκλοκένταυροι μεταφράζουν ως ψήφο, την ισότητα.

Η ισότητα του ατόμου στην κοινωνία έχει πολλές εκφράσεις και εκφάνσεις. Από την ισότητα του ατόμου στην πρόσβαση για εργασία μέχρι την ισότητα για πρόσβαση στον αιγιαλό για μπάνιο είναι ζητήματα που γίνονται ή μετατρέπονται τελικά ζητήματα που πρέπει να διεκδικείς καθημερινά από την εκάστοτε εξουσία. Οι όποιες λύσεις στην κοινωνία μας είναι αποτέλεσμα αγώνα όχι τελικά γιατί αυτό είναι το δίκαιο αλλά διότι όλοι σκέφτονται το πολιτικό κόστος. Στην ουσία οι όποιες λύσεις δίδονται από την εξουσία είναι για να εξαγοράσουν τις αξίες που ο καθένας έχει μέσα του και για τις οποίες παλεύει.

Δεν μου αρέσει ο όρος «αναπηρία» και γι’ αυτό δεν τον χρησιμοποίησα ως τώρα. Όταν το μέτρο σύγκρισης είναι η «αναπηρία» του καθενός εύκολα μπορούν να γίνουν διαχωρισμοί και περιθωριοποιήσεις. Το σίγουρο είναι ότι έτσι δεν προοδεύουμε. Ο μόνος δρόμος για την πρόοδο είναι ο καθένας, μέσα από την ιδιαιτερότητά του, να δει τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει και να δώσει τις δυνάμεις του εκεί. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλοι όλα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όταν δεν σε αποδέχονται ως ίσο ή όταν σου ζητούν να κάνεις τα πράγματα που και εκείνοι κάνουν για να σε αποδεχτούν, ξεχνούν ότι αν δεν υπήρχες εσύ ο «διαφορετικός» εκείνοι είναι τελικά οι οποίοι δεν θα είχαν ταυτότητα.

Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το άρθρο σας, όπως και για τα υπόλοιπα που κατά διαστήματα γράφετε στην εφημερίδα και να σας διαβεβαιώσω ότι δεν θα πάψω να αγωνίζομαι για την ισότητα και για τα δικαιώματα των ανθρώπων, όχι γιατί είμαι ο διαφορετικός αλλά γιατί η διαφορετικότητά μου αλλά και οι σπουδές μου με κάνανε να αντιληφθώ πιο εύκολα τα πράγματα στην ανθρωποκεντρική τους διάσταση, σε αντίθεση με όλους αυτούς που επιμένουν να βλέπουν ξερά νούμερα.

Ανώνυμος (τα στοιχεία του στη διάθεση της εφημερίδας). Αθήνα 25.6.2007, 10:20 
Παράδειγμα προς μίμηση

Πρέπει όντως να είμαστε ηλίθιοι ή βλάκες όταν από τη μια δίνουμε τον οβολό μας στις φιέστες και από την άλλη αντιμετωπίζουμε με εγωϊσμό και μνησικακία αυτά τα παιδιά...

Το εντυπωσιακό στους ανθρώπους με αναπηρία, όπως τους γνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια, είναι ότι όχι μόνο δεν το βάζουν κάτω, αλλά ούτε καν αναφέρουν το πρόβλημά τους. Έχουν υψηλό αίσθημα αξιοπρέπειας. Μια αξιοπρέπεια που εμείς οι υπόλοιποι θεωρούμε ότι προστατεύουμε με την δήθεν φιλευσπλαχνία μας.

Θα ήθελα να απευθύνω ένα "εύγε" στον φίλο μας για το γεγονός ότι πήγε φαντάρος, ενώ μπορούσε να το αποφύγει. Δεν επέλεξε την εύκολη οδό, τον easy way, όπως προτιμάνε να λένε και να καυχώνται μερικοί υγιείς που απέφυγαν το στρατό. Μακάρι το παράδειγμα του να το μιμούνταν και όλοι αυτοί που για λόγους δήθεν συνείδησης ή θρησκευτικούς ή επιχειρηματικούς είτε δεν πηγαίνουν είτε υπηρετούν δίπλα στο σπίτι τους.

Εύγε και για το άρθρο σας.

(Ενας απλώς αναγνώστης σας που προτιμά να μείνει ανώνυμος)