Αθήνα 11.7.2008
Του Ανδρέα Παναγιωτόπουλου
Σαπχαζίδης Αρχιμήδης του Αλκιβιάδη. Αποποιήθηκε την ελληνική ιθαγένεια, διαβάζουμε στα «ψιλά» της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως.

Το επώνυμό του φανερώνει γνήσια ποντιακή καταγωγή και το όνομα αυτού και του πατέρα του αναδύουν ελληνικότητα και νόστο. Αν τα πράγματα είναι έτσι όπως τα φανταζόμαστε, η είδηση είναι συγκλονιστική.

Ένας Έλληνας, γαλουχημένος στην ξενιτειά με το όραμα της πατρίδας, έρχεται σε αυτήν για να βιώσει την έβδομη, όγδοη, -ποιός ξέρει;- προσφυγιά του λαού του. Η πατρίδα τον απογοητεύει. Προδομένος και λεηλατημένος απαρνιέται το αντικείμενο του πόθου του, για να μην τον πληγώνει άλλο, κι έτσι «απελευθερωμένος» παίρνει και πάλι το δρόμο της προσφυγιάς, ίσως για τις στέπες της Σαμαρκάνδης, εκεί όπου πριν από μερικά χρόνια, σε ένα γερασμένο κολχόζ, συναντήσαμε αμήχανους Πόντιους της εξορίας του Στάλιν.

Είναι αυτό το σενάριο αυτής της διαδρομής ή κάτι άλλο συμβαίνει;

Κι αυτό να μην είναι ο Αρχιμήδης μας δίνει την ευκαιρία να στρέψουμε για μια στιγμή το βλέμμα μας στους αενάως πρόσφυγες Πόντιους συμπολίτες μας. Κυρίως σε αυτούς που επαναπατρίστηκαν τα τελευταία χρόνια αναζητώντας πρώτα την Ελλάδα και μετά στον ήλιο μοίρα. Του Μενιδίου, της Θεσσαλονίκης και της Θράκης.

Κάναμε, πολίτες και κράτος, όσα έπρεπε γι’ αυτούς, τους πλέον αδικημένους από την ιστορία Έλληνες;

Τότε, γιατί τους αποκαλούμε Ρωσοπόντιους, γιατί υπάρχουν ακόμα τα γκέτο του Μενιδίου και των άλλων πόλεων, γιατί βολοδέρνουν στην ανεργία και την ανέχεια, γιατί λοξοδρομούν προς τα ψυχοτρόπα και τα βραδυνά δελτία ειδήσεων κι άλλοι -πιό μόνοι από ποτέ- παίρνουν το δρόμο της επιστροφής για τον προηγούμενο προσφυγικό σταθμό τους;

Πολύ θα θέλαμε να μάθουμε που βρίσκεται και γιατί αποποιήθηκε την ελληνική ιθαγένεια ο Σαπχαζίδης Αρχιμήδης του Αλκιβιάδη.