Αθήνα 22.9.2008
Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Σε τούτο το «θίασο» που μερικοί αποκαλούν κυβέρνηση ο καθηγητής διοικητικού Δικαίου και υπουργός Εσωτερικών κ. Προκόπης Παυλόπουλος κατέχει το θλιβερό προνόμιο να προσωποποιεί τη ρήση: «Δάσκαλε πού δίδασκες».

Πανεπιστημιακός δάσκαλος (χωρίς εισαγωγικά), με ευρεία μόρφωση, άριστος χειριστής του λόγου, ικανότατος ρήτορας και υφαντής δεκανικών, θαυμαστής του Ισοκράτη και του Πωλ Βαλερύ, ανήκει σε εκείνη τη μικρή, αξιέπαινη ομάδα πολιτικών που θυσίασε μια πετυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία για να ασχοληθεί με τα κοινά.

Δεν ξέρουμε αν τόχει μετανιώσει, υποπτευόμαστε όμως ότι διαθέτει την ευφυϊα που προκαλεί κρίσεις συνειδήσεως κι ότι η επιθετική ρητορία που πολλές φορές υιοθετεί δεν είναι παρά μια προσπάθεια «φυγής προς τα εμπρός» και συγχρόνως μια αναπόληση της αλήθειας του παρελθόντος. Κατά βάθος προσπαθεί να ξεφύγει από τον διχασμένο εαυτό του, γι’ αυτό και επιμένει να προτάσσει της τωρινής του ιδιότητας αυτήν του πανεπιστημιακού, γι’ αυτό και ο πολιτικός του λόγος βρίθει αντιφάσεων.

Ως πανεπιστημιακός και μάλιστα του διοικητικού Δικαίου, ο κ. Παυλόπουλος είναι αυτό που λέμε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, συνδυασμός που γεννά στον πολίτη υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις. Στην περίπτωση του υπουργού οι προσδοκίες γρήγορα διαψεύστηκαν και οι απαιτήσεις συρρικνώθηκαν στο επονείδιστο μέγεθος ενός ρουσφετιού.

Τόσο λόγω κυβερνητικής θέσης όσο και κύριας ιδιότητας (του δασκάλου και μάλιστα ενός Δικαίου), ο κ. Παυλόπουλος επωμίζεται το κύριο βάρος της ευθύνης για τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας εξαιτίας της αναβίωσης των πελατειακών πρακτικών επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας. Θα μπορούσε να κάνει πολλά και δεν έκανε τίποτα. Αντίθετα, επιτρέπει να εφαρμόζονται πελατειακές μέθοδοι πρόσληψης ακόμη και στο υπουργείο του.

Μπροστά σε αυτή την τεράστια δειλία του τα όποια θετικά του έργου του είναι άνευ σημασίας. Αμείλικτη η Ιστορία θα εντάξει τον καθηγητή που παραιτήθηκε νωρίς της παιδείας του χάριν της μικροπολιτικής στη χορεία των χαμένων πολιτικών.

Ήδη ο Ισοκράτης έγραψε γι’ αυτόν: «Σε τέτοιο σημείο απερισκεψίας έχουν φθάσει μερικοί, που νομίζουν ότι η δικαιοσύνη είναι αξιέπαινη, αλλά ασύμφορη, γιατί οφελεί περισσότερο τους άλλους παρά αυτούς που την έχουν».

Κρίμα.