Αθήνα 9.5.2010, 22:47
Του Γ. ΝΤΟΥΝΙΑ*

Ένας για κάθε γράμμα του ΔΝΤ, για κάθε μέρος της τρόϊκας! Φθάνουν οι Ιφιγένειες για τον ούριο άνεμο στην Ελληνική Οδύσσεια που εύστοχα εξαγγέλθηκε, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, από την πανέμορφη ελληνική εσχατιά του Καστελόριζου;

Το πολιτικό σύστημα και τα «πρόθυμα» ΜΜΕ του, αφού μας έφθασαν στα όρια της ψυχικής εξουθένωσης με το ύψος των spreads για να «καταπιούμε» τα μέτρα χρεοκοπίας, τώρα παπαγαλίζουν πολιτική δολοφονία με ηθικούς αυτουργούς τους απεργούς και όσους δεν συμμορφώνονται!

Ας πάψουν να είναι υποκριτές! Πριν μας αποκαλύψουν τις κουκούλες των ανεγκέφαλων μπαχαλάκηδων ή των βαλτών προβοκατόρων που είχαν στόχο υπαλλήλους που δεν απεργούσαν, ας ψάξουν ποιός, με πράξεις ή παραλείψεις, τους «εξέθεσε σε θανάσιμο κίνδυνο». Πρόκειται για «βαριά αμέλεια» μιας «ανεγκέφαλης» διοίκησης της τράπεζας ή για «βλακώδη» τσαμπουκά ίσως με «ενδεχόμενο δόλο» του μεγαλομετόχου της λαλίστατου, κατά τα άλλα, πολίτη που δικαίως επικρίνει το σύστημα;

Αλήθεια οι τράπεζες δεν διδάχθηκαν τίποτα από τον Δεκέμβριο του 2008; Τι προληπτικά μέτρα ασφάλειας είχαν πάρει σε μια τέτοια ημέρα γενικής απεργίας, βαρύτατα φορτισμένης συμβολισμούς και με αναμενόμενη οργή συνθηκών «έχουμε πόλεμο», «όλοι στους δρόμους»; Υπήρχε πρόνοια να σχολάσουν οι υπάλληλοι νωρίτερα; Οι διαδηλωτές παραμέρισαν να περάσουν τα πυροσβεστικά. Αστυνομία, Πυροσβεστική, Ιατροδικαστική, Εισαγγελείς έπραξαν τα «δέοντα»; Πήραν καταθέσεις με διαδικασίες αυτόφορου για το αν υπήρχαν άθραυστα ειδικά τζάμια, σύστημα πυρασφάλειας, ανίχνευση καπνού, πόρτα εξόδου ή στο μόνο που ειδικεύονται στις τράπεζες εκτός από τα CDS είναι η τυφλή συντήρηση συνθηκών εργασιακού μεσαίωνα; Ίσως όμως κάτι ξέρουν αφού σπεύδουν να πληροφορήσουν ότι το κτήριο της Σταδίου είναι νεοκλασικό και κ.λπ., κ.λπ…

Οι μεγαλόστομες πολιτικές παπαρολογίες αυτονόητης καταδίκης και η αναίσχυντη πολιτική εκμετάλλευση εξπρές δεν θα διασώσει κανένα. Οι αρχές του ελληνικού κράτους (sic) οφείλουν να ακολουθήσουν τη δήλωση - υπόσχεση Παπούλια. Επιτέλους ένα «έγκλημα να μην μείνει ατιμώρητο». Ας το διερευνήσουν κυρίως ως κλασικό θανατηφόρο εργατικό ατύχημα με πολλαπλά θύματα αποδίδοντας ευθύνες.

Μέχρι τη κάθαρση, οι υπόλοιποι, εμείς μαζί με τους συγγενείς των ανθρώπων που πρέπει να αποκτήσουν ονοματεπώνυμο, ας συγκρατήσουμε τα δάκρυα μας, ας κρατήσουμε αναμμένη στη ψυχή μας την μολότοφ της μνήμης τους για να βρούμε λύτρωση. Όσοι τουλάχιστον συμφωνούμε στην «αναπαλλοτρίωτη αξία της ζωής».

* Ο Γ. Ντουνιάς είναι Προέδρος του Συλλόγου ΔΕΠ Ε.Σ.Δ.Υ., Επιμελητής Τομέα Επαγγελματικής Υγιεινής. Το άρθρο δημοσιεύεται στην περιοδική έκδοση "Υγεία και Εργασία" της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρικής της Εργασίας και του Περιβάλλοντος (ΕΕΙΕΠ)