Αθήνα 24.6.2006
Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Η πρόταση του υπουργού Υγείας κ. Αβραμόπουλου να αναλάβει τις προσλήψεις των νοσοκομείων διακομματική επιτροπή, μπορεί και να αποδειχθεί θετική αν σημάνει την έναρξη ευρύτερου διαλόγου για την παθογένεια ολόκληρου του συστήματος προσλήψεων.

Ως πρόταση όμως και μάλιστα αποσπασματική, δεν στέκει σε σοβαρή κριτική. Κι αυτό γιατί στηρίζεται σε δύο ψευδείς παραδοχές. Πρώτον, ότι το ΑΣΕΠ ευθύνεται για τις καθυστερήσεις στις προσλήψεις και δεύτερον, ότι ο αντικαταστάτης του ΑΣΕΠ θα είναι καλύτερος.

Κατ' αρχήν να επισημάνουμε ότι με την πρότασή του ο κ. Αβραμόπουλος ακυρώνει το έργο του προκατόχου του κ. Κακλαμάνη και στον τομέα των προσλήψεων, θυμίζοντας ότι ο τελευταίος τον προκατέλαβε στην παράκαμψη του ΑΣΕΠ, αφού με νομοθετικές παρεμβάσεις αφενός ανέθεσε την διοργάνωση των διαδικασιών πρόσληψης του τακτικού προσωπικού των νοσοκομείων στα ίδια τα νοσοκομεία, αφήνοντας στο ΑΣΕΠ μόνο τον έλεγχο, και αφετέρου εξουσιοδότησε τις ΔΥΠΕ να δημιουργούν καταλόγους έκτακτου προσωπικού -χωρίς καμιά ανάμιξη του ΑΣΕΠ- και με μοναδικό κριτήριο την ανεργία (!) να προσλαμβάνουν όταν έχουν ανάγκες.

Ιδιαίτερα με το δεύτερο μέτρο, το πρόβλημα των επειγουσών προσλήψεων στα νοσοκομεία θα έπρεπε να είχε επιλυθεί, αφού περαιτέρω απλοποίηση της διαδικασίας επιλογής δεν γίνεται. Το γιατί δεν επιλύθηκε, προφανώς το γνωρίζει ο υπουργός.

Και μόνο τα παραπάνω αρκούν για να απενοχοποιήσουν το ΑΣΕΠ, στο οποίο -πρέπει να θυμίσουμε- κανένας μέχρι τώρα δεν πρόσαψε κάτι άλλο πέρα από καθυστερήσεις στις διαδικασίες πλήρωσης των θέσεων. Ισχυρισμός που μπορεί μεν να είναι ευρέως διαδεδομένος -εξ ου και τον υιοθετεί ολόκληρος υπουργός- ελάχιστη όμως σχέση έχει με την αλήθεια.

Οι ευθύνες του ΑΣΕΠ για τις καθυστερήσεις στις προσλήψεις είναι πολύ μικρές και αν υπήρχε η πολιτική βούληση αυτές θα μπορούσε να αναζητηθούν και τα πράγματα να διορθωθούν. Όμως τέτοια βούληση δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερα στην παρούσα κυβέρνηση, που υπονομεύει περαιτέρω το έργο του καθώς του φορτώνει πλήθος αρμοδιότητες χωρίς παράλληλα να το ενισχύει κυρίως σε προσωπικό.

Η σημαντική όμως αιτία των καθυστερήσεων εντοπίζεται αλλού. Στο πλέγμα των γραφειοκρατικών διαδικασιών, στις οποίες δεν εμπλέκεται καθόλου το ΑΣΕΠ, και οι οποίες μεταξύ άλλων αφορούν τον καθορισμό από τις υπηρεσίες των αναγκών τους σε προσωπικό, την έγκριση των προσλήψεων, την εξασφάλιση των αναγκαίων κονδυλίων, την τοποθέτηση των επιτυχόντων στις θέσεις εργασίας κ.λπ. Ο κ. Αβραμόπουλος ίσως γίνει σοφότερος αν αναζητήσει και λάβει γνώση του περιεχομένου παλαιότερης μελέτης του υπουργείου του που αποδεικνύει τα παραπάνω.

Όσο για την διακομματική επιτροπή που θα αντικαταστάσει το ΑΣΕΠ, δεν ξέρουμε πώς την εννοεί ο υπουργός και κυρίως από που αντλεί την αισιοδοξία ότι αυτή θα κόπτεται για την αξιοκρατία, την στιγμή που είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα δυνητικά μέλη της, βουλευτές ή υπουργοί, διακινούν μέχρι και το εργατικό προσωπικό των σούπερ μάρκετ, οδηγώντας τον διοικητή ΟΑΕΔ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και τις ιδιωτικές εταιρείες εύρεσης προσωπικού σε... οικονομικό μαρασμό. Εκτός κι αν τον κ. Αβραμόπουλο δεν τον αφορά η αξιοκρατία στον ευαίσθητο χώρο της υγείας.

Τις ανησυχίες μας όμως τείνει να μετατρέψει σε βεβαιότητα ο τρόπος λειτουργίας μιας ανάλογης επιτροπής της Βουλής, αυτής των Θεσμών και Διαφάνειας, η οποία επιλέγει τα μέλη του ίδιου του ΑΣΕΠ με την πρωτότυπη μέθοδο της κομματικής ποσόστωσης! Αποκαλυπτικό μάλιστα των... γοργών ρυθμών λειτουργίας της είναι το γεγονός ότι ενώ εδώ και ένάμισι χρόνο θα έπρεπε να έχει επιλέξει τα νέα μέλη του ΑΣΕΠ, ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει την σχετική... τράμπα.

Έτσι, την πρόταση του κ. Αβραμόπουλου μόνο ως πομφόλυγα (κοινώς φούσκα) μπορούμε να την εκλάβουμε.  Μιας και "έσκασε" όμως, καλό είναι να σημάνει την έναρξη ενός ευρύτερου διαλόγου για το σύστημα προσλήψεων. Γιατί έτσι κατακερματισμένο που είναι αυτό σήμερα, με δεκάδες διαφορετικά είδη επιλογής και τις μισές θέσεις να περνάνε εκτός ΑΣΕΠ και να καλύπτονται με τρόπο πελατειακό, οι τομές είναι επιβεβλημένες.

Όσο για το ΑΣΕΠ, σίγουρα είναι αναγκαίο κακό, όπως όλες οι ανεξάρτητες αρχές άλλωστε. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και ομολογία αποτυχίας της πολιτικής και των πολιτικών. Μην το ξεχνάμε...