Συγκεκριμένα, το άρθρο 20 του παραπάνω σχεδίου νόμου, με τίτλο «Ένδικα μέσα», προβλέπει τα εξής:

«1. Οι ΟΤΑ α’ και β’ βαθμού και τα πάσης φύσεως νομικά πρόσωπα αυτών μπορούν να μην ασκήσουν ή να παραιτηθούν από ήδη ασκηθέντα ένδικα μέσα κατά αποφάσεων, με τις οποίες διατάσσεται η παραμονή ή η επάνοδος εργαζομένων στην εργασία τους, εφόσον οι ως άνω εργαζόμενοι έχουν παραιτηθεί από οποιαδήποτε χρηματική αξίωση κατά των Ο.Τ.Α. α’ και β’ βαθμού και των νομικών προσώπων αυτών, με απόφαση του καθ’ ύλην αρμόδιου οργάνου τους και κατά παρέκκλιση των άρθρων 72 και 176 του ν. 3852/2010. Στην περίπτωση αυτή, η απόφαση περί της παραίτησης από τα ένδικα μέσα, η οποία πρέπει να αναφέρεται ειδικώς στην ύπαρξη πιστώσεων στον προϋπολογισμό του φορέα για την κάλυψη της δαπάνης που προκύπτει από την άμεση συμμόρφωση προς τη δικαστική απόφαση, λαμβάνεται ύστερα από γνωμοδότηση δικηγόρου και του προϊσταμένου της οικονομικής υπηρεσίας του φορέα.

2. Αποφάσεις περί μη άσκησης ή περί παραίτησης από ένδικο μέσο στις περιπτώσεις του πρώτου εδαφίου της προηγούμενης παραγράφου, που εκδόθηκαν ως την έναρξη ισχύος του παρόντος, θεωρούνται ως προς όλες τις συνέπειές τους, νόμιμες.

3. Αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων των ΟΤΑ α’ και β’ βαθμού και των πάσης φύσεως νομικών προσώπων αυτών περί υποβολής προσφυγών σε διοικητικές αρχές, άσκηση, μη άσκηση ή παραίτηση από οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή μέσο, δικαστικό ή εξώδικο συμβιβασμό ή κατάργηση δίκης δεν εμπίπτουν στον υποχρεωτικό έλεγχο νομιμότητας του άρθρου 225 παρ. 1 του ν. 3852/2010 (Α’ 87)».

Και στην αιτιολογική έκθεση διαβάζουμε: «Η προτεινόμενη ρύθμιση αποσκοπεί στην ουσιαστικοποίηση της συνταγματικώς κατοχυρωμένης διοικητικής αυτοτέλειας των ΟΤΑ και, κατά συνέπεια, στην άρση των προβλημάτων που έχουν προκύψει από την απαγόρευση της δυνατότητας των ΟΤΑ να προβαίνουν στην υποβολή ή να παραιτούνται από την άσκηση ενδίκων μέσων, όταν πρωτοδίκως έχει υπάρξει απόφαση για παραμονή ή επάνοδο εργαζομένων στην εργασία τους, εφόσον οι ως άνω εργαζόμενοι έχουν παραιτηθεί από οποιαδήποτε χρηματική αξίωση κατά των ΟΤΑ και των νομικών προσώπων αυτών.».

Πρέπει να επισημανθεί ότι οι μονιμοποιήσεις συμβασιούχων είναι μια «αμαρτωλή» ιστορία που κρατάει χρόνια, αφού απαγορεύονται τόσο από το Σύνταγμα, όσο και από τους νόμους, καθώς βάλουν ευθέως κατά του επίσημου συστήματος προσλήψεων του ν. 2190/94 και του ΑΣΕΠ και κατά συνέπεια κατά τις ισότητας των ευκαιριών των πολιτών. Ωστόσο, οι απαγορεύσεις αυτές δεν στάθηκαν ικανές να αποτρέψουν την πολιτεία από το να προχωρήσει κατά καιρούς σε αθρόες μονιμοποιήσεις συμβασιούχων έργου και ορισμένου χρόνου (ποιός δεν θυμάται τα περιβόητα πδ Π. Παυλόπουλου, μέσω των οποίων μονιμοποιήθηκαν περίπου 40.000 συμβασιούχοι) με αποτέλεσμα αυτές να αριθμούν σήμερα όσες και οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού μέσω ΑΣΕΠ! Μάλιστα οι μονιμοποιήσεις δια της δικαστικής οδού δημιούργησαν και δημιουργούν ακόμα τριγμούς στους κόλπους της δικαιοσύνης λόγω των ετερόκλητων αποφάσεων των δικαστηρίων. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι παλαιότερα, ο τότε πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Ματθίας, απέστειλε επιστολή στους δικαστικούς υπενθυμίζοντάς τους τις απαγορεύσεις και εφιστώντας τους την προσοχή στην αντιμετώπιση του θέματος, κάτι που θεωρήθηκε άμεση επέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης.