Αθήνα 4.2.2005

Είμαστε να μας κλαίνε οι… ρέγγες αν πιστέψουμε αυτά που λένε ορισμένοι πολιτικοί μας και γράφουν μερικά έντυπα ευρείας κυκλοφορίας για την εισαγωγή της συνέντευξης στις προσλήψεις του Δημοσίου.

Με ένα λόγο, μας θεωρούν ανώριμους να δεχθούμε έστω και μερικώς ένα μέτρο που στην Μεγάλη Βρετανία υφίσταται από τον 18^ο αιώνα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρμόζεται ακόμα και στις προσλήψεις βοηθών ελαιοχρωματιστών!

Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός πώς τόσοι πολλοί υποστηρίζουν ό,τι πιο αναχρονιστικό και με λόγο υποτιμητικό και προσβλητικό χρησιμοποιούν εμάς ως άλλοθι!

Ξεχνούν ότι οι ίδιοι μας έβρισκαν ώριμους να αποδεχθούμε τον νόμο 2190/94 για τις προσλήψεις και μάλιστα τόνιζαν περιχαρείς ότι άδειασαν τα πολιτικά γραφεία από τον κόσμο που ζητούσε επίμονα ρουσφετολογική πρόσληψη στο Δημόσιο; Τότε είχε ωριμάσει «η σχέση εμπιστοσύνης» και μετέπειτα κατέπεσε ως ώριμο φρούτο;

Πώς προεξοφλούν ότι είμαστε διατεθημένοι να περιμένουμε άλλα εκατό χρόνια για να κάνουμε πράξη αυτά που στο δυτικό κόσμο θεωρούνται πετυχημένα και αυτονόητα και εφαρμόζονται προ αιώνων; Και στο κάτω κάτω της γραφής τι χάνουμε να τολμήσουμε την εφαρμογή της συνέντευξης και αν δούμε ότι το πράγμα γίνεται πολύ… υποκειμενικό να την πάρουμε πίσω, όπως κάνουμε καθημερινά με τόσα και τόσα μέτρα που δεν μας «βγαίνουν».

Θα ήταν πιο υπεύθυνο εκ μέρους τους αν παρέβλεπαν την δική μας «ανωριμότητα» και επικέντρωναν στην αυστηρή, αλλά συγχρόνως δημιουργική κριτική για τον τρόπο εφαρμογής του θεσμού. Αυτή η στείρα άρνηση όχι μόνο πολιτική και πρόοδο δεν παράγει, αλλά είναι και άκρως επικίνδυνη, γιατί πισωγυρίζει την κοινωνία σε καταστάσεις που έχει αποδεδειγμένα προ πολλού ξεπεράσει.

Προφανώς πρόκειται απλά για ένα παιχνίδι πολιτικής σκοπιμότητας.

Γιατί είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι θα δέχονταν να μεταφέρει το παιδί τους στο νηπιαγωγείο ένας «βαρεμένος» οδηγός λεωφορείου και να το παραλαμβάνει μια νευρωσική νηπιαγωγός.

Στέλνουν, όμως, το παιδί τους σε δημόσιο νηπιαγωγείο;